Úrval - 01.11.1966, Blaðsíða 82

80
ÚRVAL
að þú værir dauður,“ sagði Frede-
rico, „voru vinir þínir hérna mjög
sorgmæddir. Adriana bað mig um
að fara með sig til Kúbu, svo að
hún gæti brennt finkukofann þinn
þar, svo að enginn mundi nokkru
sinni framar sofa í rúmirlu þínu,
sitja í stólnum þínum né fara upp
í hvíta turninn þinn. Henni var full
alvara, þegar hún sagðist líka ætla
að eyðileggja sundlaugina. Vesal-
ings, fjárans, blessuð stúlkan.11
„Ég er ekki búinn að segja Hotch
það enn þá,“ sagði Ernest, „en við
ætlum í kvöldmat til hallar Adri-
önu við Miklasíki núna í kvöld. Það
virðist sem eiginmaður systur henn-
ar, en hann er liðsforingi í ítalska
flotanum, starfi nú með bandarískri
flotadeild í Norfolk í Virginíu, en
þar hafa tekizt ástir miklar með
honum og hamborgaranum. Hans
er von hingað í næstu viku, og nú
hefur fólkið á heimili Adriönu
miklar áhyggjur vegna algerrar fá-
fræði, hvað hamborgarann snertir.
Til mín hefur verið leitað til þess að
halda sýnikennslu í efnasamsetningu
og sköpun hamborgarans, en fyrst
Hotch er kominn, fel ég honum
þetta ábyrgðarstarf.“
Eftir að Frederico var farinn,
sagði Ernest: „þetta er skrambi
fínn náungi, ítalir eru dásamlegt
fólk. Það hafa sjálfsagt engir feng-
ið eins slæma útreið hjá blöðunum
og þeir.“
„Mér þykir fjári gam'an að vera
kominn hingað aftur. Mér hefur
aldrei þótt eins gaman neins stað-
ar fyrr eða síðar og í förinni okk-
ar hingað árið 1949,“ sagði ég.
„Örvæntu ekki,“ sagði Ernest.
„Það er meira blóð eftir í kúnni.“
Ernest treysti því skilyrðislaust,
að á skemmtilegheitum yrði aldrei
neitt lát. Þessi skoðun hans grund-
vallaðist á mjög agaðri afstöðu hans
til tíma þess, sem hann hafði til
umráða, hverrar viku, hvers dags,
hverrar stundar. Sérhver dagur var
ný hvatning til þess að njóta lífs-
ins, og hann skipuplagði daginn
eins og hershöfðingi skipuleggur
hernaðaraðgerðir. Það þýddi samt
ekki, að allt væri óumbreytanlegt.
Tveir dagar í París urðu oft að
tveim mánuðum, eins og ég hafði
komizt að mér til mikillar ánægju
árið 1949. En sérhver Parísardag-
ur var skipulagður vandlega í smá-
atriðum, áður en hann hófst eða í
dögun í allra síðasta lagi. Eitt sinn
hafði Ernest sagt við mig þessi orð:
„Þegar maður er í París, þá lætur
maður ekkert vera undir tilviljun
komið nema þjóðhappdrættið."
Og dag þennan í Feneyjum stuðl-
aði Ernest að því að venju, að eitt-
hvað gerðist. Á áætlun hans var
m.a. heimsókn til gimsteinasalans,
sem hann skipti við, Cogdognato &
Company, en þar ætlaði hann að
líta á nokkra smaragða. Síðan átti
að skreppa inn á Harry’s Bar til þess
að hitta Cirpriani, gamlan vin, þ.e.
hinn framkvæmdasama ítala, sem
er sami maður og Harry. Hjá Harry
áttum við að ná í 10 punda dós af
bélugakavíar, sem við áttum svo
að hafa með okkur í hamborgara-
kvöldverðinn. „Við getum ekki étið
óblandaðan hamborgara í Renais-
sancehöll við Miklasíki,“ sagði
Ernest. „Kavíarinn dregur úr hin-
um óæskilegu áhrifum.“ Eftir við-