Úrval - 01.11.1966, Blaðsíða 79

PAPA HEMINGWAY
77
svaraði: „Glas af eituróðjurt."
„Mary er fjandi góð, alveg dásam-
leg, eins og þú veizt. Hún elskar
Afríku. Henni finnst hún vera
heima hjá sér, þegar hún er þar.
Hún er í Lundúnum núna að verzla
þar með Rupert Beville. Hún sendi
þér ástarkveðju og sagði, að þú
skyldir stíga báruna í lífsins ólgu-
sjó og að það væru gondólar á hring-
ekjunni í Piazza San Margherita,
en ekki hestar. Ég veit ekki, hvort
þarna er um dulmál að ræða eða
ekki. Þetta er sent á sama hátt og
það var móttekið.“
Nú var barið rösklega að dyrum,
og þegar barsmíðinni lauk, gekk
maður nokkur rösklega inn í her-
bergið. Þekkti ég þar mann einn,
sem ég hafði hitt í fyrri för okkar
til Feneyja. Þetta var Federico
Kechler greifi, kurteis og skemmti-
legur og mjög glæsilegur Feneyja^
búi. Hann var nú klæddur í rúskinn-
skó, rúskinnhanzka í sama lit og rú-
skinnsjakka í næstum sama iit og
var með mjög bældan sporthatt á
höfði, sem dró svolítið úr óæskileg-
um áhrifum all^ þessa samstæða
fatnaðar. Hann talaði fullkomna
Cambridgeensku og var álitinn ein
bezta skytta Feneyja og mikill
íþróttamaður á fjölmörgum sviðum.
Þeir Ernest heilsuðust rösklega, og
Ernest gaf honum hníf með perlu-
móðurskafti, sem hann hafði fengið
um jólin.
„Ég gaf Jackie jólastígvélin mín,“
sagði Ernest, Bertin jóiabindisnæl-
una mína og einhverju smábarni
seðlanæluna mína. Það á vel við
mig að byrja upp á nýtt á hverju
ari. Og þar að auki á maður ekki
neitt, fyrr en maður er búinn að
gefa það.“ Ernest var stöðugt að
gefa ýmsar eigur sínar til þess að
fullvissa sig um, að þær eignuðust
hann aldrei. Hann átti mjög fátt
verðmæta nema veiðiútbúnað sinn
og málverkin. „Manni getur aðeins
þótt raunverulega vænt um fáeina
hluti hér í iífi,“ sagði hann eitt
sinn við mig, „ég losa mig því við
efniskennda hluti til þess að full-
vissa mig um, að ég eyði ekki ástúð
minni í eitthvað, sem getur ekki
skynjað hana.“
Ernest var nú að skýra Kechler
greifa frá veiðum sínum í Afríku.
„Þú hefðir haft gaman af þessum
veiðum, Kech. Mary og hann Charo,
helzti byssuberinn hennar, sem er
um sextugt og svipaður á hæð og
hún sjálf, sko þau voru eitt sinn
að taka myndir af vísundum. Vind-
urinn var mjög hagstæður, og þau
voru komin mjög nálægt þeim. Á
eftir þeim komu svo Herra Papa og
N'Gui, byssuberinn minn, sem er
um þrítugt og minn slæmi og illi
bróðir. Ég hafði gefið Mary Hassel-
blad-myndavél með 14 þumlunga
linsu, sem lítur út eins og 60 milli-
metra kanóna og kostar svolítið
minna en Jagúar-sportbíll. Meðan
hún var að hamast við að taka
myndir, sáurn við N‘Gui hóp villi-
hunda undir sama tré og þau ung-
frú Mary og Charo voru undir. Þau
voru bæði að taka myndir og villi-
hundarnir voru að telja vísundakálf-
ana og höfðu ekki af þeim gráðugar
glyrnurnar. Hvorugur hópurinn
hafði séð hinn. Svo heyrðu villi-
hundarnir smellina í myndavélinni
og þeir komu auga á þau, ákváðu