Úrval - 01.11.1966, Blaðsíða 48

46
ÚRVAL
Bandaríkjamanna lét í Ijós gleði
sína yfir sigri „Blánefju" gömlu,
líkt og hún væri þeirra skip.
Þegar „Blánefja“ hélt aftur heim
til Lunenburg sem sigurvegari,
komu allir bæjarbúar á vettvang til
þess að bjóða hana velkomna með
fánum, lúðrasveitum og skrúð-
göngu. Angus Walters steig upp í
uxakerru og hélt stutta ræðu.
„Enn hefur þeim viði ekki verið
plantað, sem geti sigrað „Blánefju“,
sagði hann.
Þegar Walters hætti á sjónum
árið 1939 og opnaði mjólkurbú, sem
hann rekur enn, 85 ára að aldri,
hvatti hann íbúa Nova Scotiafylkis
til að varðveita „Blánefju" til minn-
ingar um hið glæsta tímabil segl-
skipanna. En nú var heimsstyrjöld-
in að nálgast, og fáir höfðu því á-
huga á þessu. Þegar þessi stolta val-
kyrja Atlantshafsins horfði fram á
þá smán ári síðar, að verða boðin
upp á nauðungaruppboði, veðsetti
Walters hús sitt, fékk greitt út á
lífsábyrgðina sína og keypti upp
hlutabréf hinna hluthafanna til þess
að bjarga „Blánefju.“ „Ég varð að
gera það“, sagði hann. „Aldrei brást
hún mér.“
Síðan lá „Blánefja" iðjulaus í tvö
ár, og því tapaði Walters miklu fé
á henni. Því fór það svo, að hann
neyddist loks til að selja hana vöru-
flutningaskipafélagi, sem hafði að-
setur sitt á einni af eyjunum í Kara-
bíska hafinu. Þegar hún lét úr höfn
í Lunenburg í síðasta sinn, svipt öllu
seglaskrauti og með Ijóta yfirbygg-
ingu yfir þilfarinu, leysti Walters
skipstjóri landfestar hennar með
tárin í augunum. „Mér fannst sem
einhver úr fjölskyldunni hefði dá-
ið“, sagði hann síðar, er hann talaði
um atburð þennan.
Fjórum árum síðar, eða árið 1946,
rakst „Blánefja" á kóralrif úti fyrir
Haiti. Og þar sökk hún, eftir að
skipshöfnin hafði yfirgefið hana,
fjarri heimahögum sínum.
Angus Walters brá mjög við þess-
ar fréttir, er þær bárust heim til
Lunenburg. John Pardy, einn af
áhöfn hennar, hneig niður á stól, er
hann frétti þetta, og fór að gráta.
„Þjóðin er sorgbitin vegna þess-
ara endaloka hennar“, stóð í dag-
blaðinu „Herald“ í Halifax, „þess-
ara smánarlegu endaloka, sem eru
þjóðinni til skammar."
En árið 1963 létu forráðamenn
brugghúss eins í Nova Scotiafylki
byggja „Blánefju II”, sem var eftir-
mynd hinnar gömlu „Blánefju“ og
nákvæmlega sömu stærð. Hún kost-
aði 450.000 dollara. Og mönnum
þeim, sem siglt höfðu á gömlu
skonnortunni, var boðið í siglingu
á þessari nýju, glæstu skonnortu.
Allir samþykktu þeir að þetta væri
gott skip en þeim fyndist samt ein-
hvern veginn, að hún stæði hinni
gömlu samt ekki jafnfætis.
„Það var aðeins til ein „Blánefja",
sagði Walters við gamlan vin sinn,
er þeir gengu hægt heimleiðis fram
hjá höfninni, þar sem hin fjölmörgu
siglutré voru áður fyrr sem skógur
tilsýndar. „Og það verður aldrei
nein önnur henni lík.“