Úrval - 01.11.1966, Blaðsíða 45

BLÁNEFJA, SKONNORTAN ÓSIGRANDI
100 dollara hvert þeirra. Og William
Roue frá Halifax, sem teiknaði skip
í frístundum sínum, teiknaði fiski-
skonnortu, fremur belgmikla. Hún
var rennileg og snyrtileg eins og
kappsiglingasnekkja, 143 fet á lengd.
Seglin voru samtals 10.000 ferfet
að flatarmáli.
Walters skipstjóri gekk um eins
og grár köttur í skipasmíðastöðinni,
áhyggjufullur eins og verðandi fað-
ir, og fann að öllu, sem honum
fannst ekki alveg fullkomið. Þegar
skrokkgrindin var byggð ofan á
kjölinn, komst hann að því, að það
var aðeins 5 feta lofthæð, þar sem
vistarverur háseta skyldu vera fram
í stafni. „Skipshöfnin mín er ekki
hópur af dvergum", sagði hann og
hnussaði fyrirlitlega. Því var kinn-
unginn hækkaður um 18 þumlunga,
og gaf þetta skonnortunni glæstari
svip.
Skonnortunni var svo hleypt af
stokkunum dag einn í marzmánuði
og skýrð „Blánefja“, en það upp-
nefni hafa íbúar Nýja Englands-
fylkjanna í norðaustur hluta Banda-
ríkjanna gefið íbúum Nova Scotiá-
fylkis fyrir norðan þá. Þegar henni
var hleypt af stokkunum, hristu
margir gamlir sægarpar hausinn
og sögðu: „Þessi kinnungur er of
stór. Það verður engin ferð á
henni.“ En Angus Walters kvað upp
annan dóm, þegar hann kom úr
fyrstu reynslusiglingunni. „Hún er
dásamleg. Guð minn góður, þetta
er dýrlegt skip!“
En engan dreymdi um, hve gott
skip var hér um að ræða, fyrr en
„Blánefja“ vann yfirburðarsigur
yfir„ Elsie“ árið 1921 og náði þeim
43
meistaratitli, sem átti ekki fyrir
henni að liggja að missa aftur. Það
var þessi mikli kinnungur, sem
gerði í raun og veru allan muninn.
Þegar „Elsie“ þurfti að sigla upp í
vindinn skullu risavaxar úthafs-
öldurnar óhindrað yfir þilfar hennar
og æddu aftur eftir því. En það var
eins og þessar sömu öldur næðu
aldrei verulegu tangarhaldi á „Blá-
nefju“, sem klauf þær með sínum
glæsilega kinnungi.
Og hún vann bikarinn Kanada til
handa. Og sjálfri sér ávann hún
gælunafnið „Gamla æðubuna." Og
nú urðu kappsiglingar fiskimann-
anna að forsíðufréttum. 7 skonn-
ortum var hleypt af stokkunum í
Kanada og 5 í Bandaríkjunum í
þeirri von, að unnt reyndist að
sigra „Blánefju." En þrátt fyrir
hina harðnandi samkeppni, skaut
hún öllum nýgræðingum ref fyrir
rass næstu níu árin.
Svo gerðist það árið 1930, að „te-
kóngurinn brezki, Sir Thomas
Lipton, sem hafði lengi reynt að
vinna Ameríkubikarinn, en árang-
urslaust, bar fram tillögu um óop-
inberar keppni milli „Blánefju" og
snoturs, nýs keppinautar, „Gertrude
L. Thebaud" að nafni, sem félag
auðugra Bonstonbúa hafði látið
smíða. Skyldi verða keppt þrisvar.
Skipstjóri „Gertrude" var Ben
Pine, stórvaxinn Gloucesterbúi, sem
Angus Walters hafði keppt við áður
... og sigrað.
Vegna nýrra segla, sem hæfðu
„Blánefju" alls ekki, vann „Ger-
trude“ í fyrstu keppninni, sem fór
fram úti fyrir ströndinni við Glou-
cester. Önnur keppnin hófst í all-