Úrval - 01.11.1966, Blaðsíða 28

26
ÚRVAL
vel fólltið hérna hefur komið fram
við okkur. Hann ætlar einmitt að
koma hingað í næstu viku.“ Sir John
Macd.onald var forsætisráðherra
herra okkar. Gistihúseigandinn
hafði ekki vitað, að Sir John ætlaði
sér að heimsækja bæinn, enda ætl-
aði hann sér það ekki.'
Og svo kom að lokatilþrifunum.
„Jæja, við skulum nú sjá........ 76
dollarar.“ Er hér var komið, leit
J.F. ákveðnu augnaráði beint í augu
hóteleigandans og bætti við: „Látið
mig fá 24 dollara og þá er auðveld-
ara fyrir mig að muna að senda
yður nákvæmlega 100.“ Hönd
mannsins titraði ofurlítið. En hann
afhenti 24 dollarana.
Það er ekki svo að skilja, að J.F.
hafi í rauninni verið óheiðarlegur.
Hvað hann snerti, þá „frestaði"
hann bara að borga reikningana.
Hann framdi aldrei raunveruleg
fjársvik. Honum kom slíkt jafnvel
ekki til hugar. Allar hans „glæstu“
áætlanir voru opinberlegar og öll-
um jafn sýnilegar og sólskinið ....
en líka alveg óáþreifanlegar, þegar
til kastanna kom.
J.F. kunni vel að haga máli sínu
eftir því, við hverja eða til hverra
hann talaði. Eitt sinn kynnti ég
hann fyrir hópi af vinum mínum
í háskólanum, sem báru mikla virð-
ingu fyrir háskólaráðum og lær-
dómstitlum. J.F. sneri sér að mér
og sagði ósköp hirðuleysislega:
„Heyrðu annars, þú hefur sjálfsagt
gaman af að vita það, að ég er ný-
búinn að fá heiðursgráðuna frá
Vatikaninu ....... loksins." Þessi
viðbót, þetta litla orð „loksins", fór
alveg með þá. Heiðursgráða frá
sjálfum páfanum, já, og hann hafði
meira að segja lengi átt von á henni.
Auðvitað gat dýrðin ekki staðið
endalaust. Smám saman dofnar trú-
in og lántraustið þverr, lánardrottn-
ar gerast harðir og grimmir og vin-
irnir bregðast. Smám saman fór að
hala undan fæti fyrir J.F. Nú var
hann orðinn ekkjumaður, ósköp
tötralegur og allhrumur. Hann
hefði verið aumkunarverður, hefði
hann ekki enn verið fullur óbifandi
sjálfstrausts. Samtímis fór að harðna
í ári hjá fólki almennt. Og svo fór
að lokum, að hið fyrirhafnarlitla
lánstraust hans í vínstofunum brást
algerlega. Jim bróðir minn skýrði
mér frá því, að J.F. hefði verið rek-
inn út úr vínstofu í Winnipeg af
bálreiðum barþjóni. J.F. hafði kom-
ið með fjóra menn með sér inn i
vínstofuna ,teygt úr fingrum ann-
arrar handar með miklum glæsibrag
og sagt: „Herra Leacock . • • •
fimm.“ Barþjónninn fór samstundis
að bölva honum í sand og ösku. J.F.
tók þá undir arm eins af vinum sín-
um og sagði: „Komdu, vinur, ég er
hræddur um, að vesalings maðurinn
sé orðinn brjálaður. En samt kann
ég nú ekki við að kæra hann.“
Og brátt fór á sömu leið, hvað
ö!l ókeypis ferðalög snerti. Forstöðu-
menn hinna ýmsu járnbrautarfélaga
komust loks að því, að það var ekki
um neitt Norður-íshafs-járnbrautar-
félag að ræða. J.F. tókst aðeins einu
sinni enn að komast til Austurhér-
aðanna. Ég hitti hanna í Toronto
Hann var fremur tötralegur, en
samt var hann með háan, harðan
hatt, sem um var vafið hattbandi úr
crepepappír. „Aumingja Sir John,