Úrval - 01.11.1966, Blaðsíða 70

Dyravörðurinn frá
Grittihótelinu beið mín,
þegar ég kom út úr
þurru rökkri járnbraut-
arstöðvarinnar í Fen-
eyjum og steig út í skellibirtuna
á hafnarbakkanum við Miklasíki.
Þetta var um hádegið, og þar var ys
og þys.
„Hvernig gekk ferðin“ spurði
hann, tók ofan og brosti.
„Hún var indæl.“
„Signor Hemingway bíður yðar á
hótelinu sínu.“
„Hvernig líður honum?“
„í góðu skapi.“
„En hvað um flugslysin? Er allt
í lagi með hann?“
„Ja, hann virðist hafa meiðzt dá-
lítið, en hann er sterkur, og hann
er glaður og kátur eins og venju-
lega.“
Hann setti töskurnar mínar út í
bátinn frá Grittihótelinu. Ég stóð
aftur í skut, þegar við sigldum af
stað niður eftir síkinu, og horfði til
baka. Mér varð hugsað til þess,
hversu ólík þessi koma mín til Fen-
eyja væri síðustu komu minni þang-
að. Fjögur ár voru nú liðin frá síð-
ustu Feneyjaferð okkar Ernests og
bókinni „Yfir ána og inn í skóginn“.
Það hvíldi drungi yfir öllu núna, að
því er mér fannst, en slíkt hefði
sannarlega ekki verið hægt að segja
um síðustu Feneyjaferðina okkar.
Hún hafði sannarlega verið indæl og
hafði fylgt á eftir sigurgöngu okkar
í París. Ernest hafði komið til Fen-
eyja fyrir nokkrum dögum sem far-
þegi á ss. Africa eftir að hafa hvað
eftir annað orðið fyrir slæmum
óhöppum og slysum í hinum þéttu
68
frumskógum nálægt Murchisonsfoss-
unum í Uganda. Og hann hafði sagt
mér í símanum, að hann væri miklu
alvarlegar særður en menn hefðu
hugmynd um. Hann hafði lent í
tveim flugslysum, og hafði hið síð-
ara verið alvarlegra en það fyrra,
en samt hafði það verið það fyrra,
sem hafði gefið tilefni til þess, að
hann var syrgður um víða veröld
og um hann tóku að birtast eftir-
mæli í blöðum og tímaritum. Þessi
söknuður hafði svo breytzt í gleði-
hróp og blátt áfram vantrú, þegar
Ernest kom skyndilega út úr frum-
skóginum við Butiaba. (Fréttaritar-
arnir lýstu komu hans til bæjarins á
þann hátt, að hann hefði verið með
stóran stilk af banönum í annarri
hendinni, en ginflösku í hinni, en
Ernest sagðist ekki geta státað af
svo glæsilegu björgunarstarfi.) Og
fréttamönnum þeim, sem ætt höfðu
þangað til þess að hafa viðtal við
hann, brá heldur en ekki í brún,
þegar hann sagði við þá: „Sko, ég
hef heppnina enn með mér.“ Þessi
orð lýsa honum sannarlega vel.
En nokkrum klukkutímum síðar
virtist heppnin hafa yfirgefið hann.
Björgunarvél hafði verið send á
vettvang til þess að fljúga með
Hemingwayhj ónin til baka til aðal-
bækistöðva þeirra í Kenya. Þetta
var de Halvilland Rapide, en hún
hrapaði til jarðar í flugtaki og það
kviknaði í henni. Og það var slys,
sem hafði reynzt Emest skeinuhætt.
Mér barst símskeyti til Hollands
um komu hans til Feneyja, en ég
var þá einmitt að undirbúa grein
um það konunglega hneykslismál,
sem vakti einna mesta athygli þa
ÚRVAL