Úrval - 01.08.1968, Blaðsíða 12
10
ÚRVAL
að komizt verði lengra, eða þá snjó-
flóð, — þegar hann að endingu sér
logagyllt þök Pótalahallar blika í
altæru loftinu, þá þykir honum fyrst
sem nú sé komið á leiðarenda, að
hér sé takmarkið, svo fögur er höll-
in, óviðjafnanleg og engu öðru lík
þar sem hún rís á Rauðafelli, en
dalurinn breiðist í allar áttir um-
luktur háfjöllum.
En þegar inn er komið í dýrðar-
höll þessa, þá er þar dimmt, fúlt og
kalt. Dýrðin er öll hið ytra, en þó
eru þar enn eftir leifar fornrar
frægðar, því þetta er legstaður burt-
genginna holdtekjumanna Amitabha
og lik þeirra eru þar vegsamlegaum
búin, sitjandi í þeim stellingum sem
Hinu fullkomna hæfir, lökkuð og
skreytt. Þarna var vetrardvalarstað-
ur Dalai lama, og húsbúnaður hans
kvað vera þar enn með ummerkj-
um, en ekki burt færður eða glatað-
ur. En um fjársjóð hans ógnarlega
stóran segja Kínverjar, að honum
hafi hann komið úr landi til Ind-
lands, nokkrum árum áður en hann
fór og njóti hans nú, en ekki vitum
vér hvort flóttafólkið nýtur hans
með honum, né hvort hann muni
nú uppþurrinn.
Þessi hin fegursta af höllum jarð-
arinnar rís á Rauðafelli, og er sýnu
hærri frá jörðu að sjá en háhýsin
hérna inni í Hálogalandi, en miklu
breiðari. Þök hennar glóa gulli
skreytt, afarstórt rautt teppi hang-
ir fyrir miðju ofarlega, tröppurnar
vita sitt á hvað og þarf til þess mik-
inn skilning að sjá fyrir hugskots-
augum sér hvernig þær víxlast og
hvað er hvað, en engan eiga þær
sinn líka, og hér hefur bygginga-
snilli mannsfólksins á jörðinni kom-
izt hæst, í þessu augnayndi, hugar-
yndi, hjartayndi. Upp um þær gengu
burðarkarlar fyrrum í þeirri lest,
sem aldrei þraut, og báru á baki sér
vistir helgum mönnum sem í húsinu
bjuggu, og hváð eina sem hafa
þurfti, þraut aldrei þá hersingu á
nótt eða degi. Og þjónaði höllin því
markmiði sem henni var ætlað upp-
haflega: að geyma hina ginnheilög-
ustu af helgum dómum, líkami, sem
löngu voru hættir að lifa, og orðnir
leiðinlegir í sjón og enn verri í raun,
en þetta vissi enginn, því þeir voru
faldir. Þessir menn voru meðan þeir
lifðu Holdtekja Amida Butsu eða
Amitabha, Hins ómælanlega ljóss,
en eru nú orðnir eins og hverjir
aðrir náir, þótt huldir séu fegursta
skarti. Er það mikið hlutverk og
veglegt jarðnesku húsi, að geyma
slíkt safn af ljóma jarðarinnar liðn-
um.
KLÆÐNAÐURINN
Búningur kvenna í Tíbet er yfrið
líkur því sem gerðist hér á landi á
síðustu öld og fram á þessa, nema
hvað pilsið, sem er haft skósítt, er
áfast ermalausum upphlut, en skyrta
sem líkist upphlutsskyrtu, og hefur
langar ermar, er höfð innan undir,
en við þetta er höfð þverröndótt
svunta, heimaofin, tví- eða þrídúk-
uð, og standast rendurnar aldrei á.
Svuntur þessar mætti kalla dúk-
svuntur, og mun engin kona svo
aum, að hún eigi enga. Hárið flétta
konurnar í tvær fléttur og skipta í
miðju, öldungis eins og siður var
hérlendis á fyrri árum, hár hafa þær
slétt, hrafnsvart og gróft. Þessi bún-