Úrval - 01.08.1968, Blaðsíða 78

76
ÚRVAL
strjúka í land. Páll varaði hundr-
aðshöfðingjann við og sagði: „Þið
getið ekki komizt lífs af, nema
þessir menn verði kyrrir um borð.“
Svo skáru hermennirnir á kaðlana,
sem litli báturinn var bundinn með,
svo að hann féll í sjóinn og rak
burt. Kannske má kenna Páli um
skipsstrandið, þar eð hann varð
valdur að því, að til slíkra ráða
vat' gripið. Kannske hafa sjómenn-
irnir verið að reyna að bjarga skip-
inu. í raun og veru, en samt er
þó líklegra, að þeir hafi vitað, að
skipið var ekki lengur sjóhæft, og
að þeir hafi ætlað að reyna að
bjarga lífinu meðan nokkur tök
voru á því, en láta hina eiga sig.
Er hér var komið máli, virtist
Páll vera orðinn leiðtogi mannanna
á skipinu. f dögun hvatti hann alla
til þess að borða eitthvað. „Þetta
er fjórtándi dagurinn, sem þið haf-
ið verið fullir óróieika og mátt
þola svengd,“ sagði hann. „Ég bið
ykkur því að borða eitthvað, því
að líf ykkar undir því komið, og
ekki mun hár af höfði nokkurs
ykkar verða skert.“
Eftir að hafa etið nægju sína,
léttu þeir á skipinu með því að
varpa korni í sjóinn. Þegar birt
hafði að fullu, komu þeir auga á
flóa og strandiengju, sem hallaði
niður að honum. Þeir þekktu ekki
eyju þessa, en þetta var Malta.
Þeir ákváðu því að sigla skipinu
upp í fjöruna.
Þeir voru staddir við flóa þann,
sem nú er þekktur undir nafninu
St. Pálsflói. Hann myndar hálf-
hring, en upp frá fjörunni rísa
grýttar brekkur og urðir. Flói þessi
er um 9 mílum fyrir norðaustan
höfuðborgina Valetta. Þeim tókst
þó ekki að komast alla leið upp að
fjörúnni á skipinu, heldur rakst
það á „stað, sem var opinn fyrir
hafi beggja vegna“. Það er aug'-
sýnilega um að ræða sandrif, sem
er úti fyrir Salmonettueyju (St.
Pálseyju) nálægt mynni flóans.
Stefnið festist þar, og svo byrjaði
skuturinn að liðast í sundur í öldu-
rótinu.
Hermennirnir óttuðust, að fang-
arnir myndu reyna að synda í land
og strjúka, og því bjuggu þeir sig
til að drepa þá. Fangavörður mátti
vera við því búinn að gjalda fyrir
það með lífi sínu, ef fanga tókst
að strjúka. En hundraðshöfðinginn
skipaði hermönnunum að hætta við
þessa fyrirætlun. Svo skipaði hann
þeim, sem gátu synt, að leggjast til
sunds, en hinir voru bundnir við
planka og bornir þannig í land.
Allir björguðust.
fbúarnir þar í grenndinni sögðu
þeim, að þeir væru komnir til Möltu.
Þeir hlóðu bálköst og kveiktu sér
eld til þess að hlýja sér, því að það
var rigning og kuldi. En Pál lyfti
knippi af sprekum, vafði slanga
sig um handlegg honum og beit
hann, en hún hafði falizt í knipp-
inu. Nokkrir íbúanna voru vitni að
þessu, og þegar þeir sáu, að hann
dó ekki af slöngubitinu, álitu þeir
hann vera einhvern guð.
Hópurinn dvaldi á eyjunni næstu
þrjá mánuðina. En um vorið árið
61 e.Kr. stigu þeir um borð í ann-
að kornskip, sem hafði haft vetur-
setu þar. Á stefni þess var Dioscuri-
merkið, mei'ki tvíburanna Castors