Úrval - 01.08.1968, Blaðsíða 71

DAPRIR DAGAR OG BJARTAR VONIR
69
hins vegar alltaf með lífið í lúkun-
um og gagnteknir öryggisleysi og
glata því lífslönguninni. Við verð-
um sífellt að efla með okkur hug-
rekki til að halda aftur af óttanum.
f þriðja lagi má yfirvinna óttann
með kærleika. í Nýja testamentinu
segir: „Þar sem kærleikurinn býr,
finnst enginn ótti.“ Fullkominn
kærleikur útrýmir óttanum. Kyn-
þáttaaðskilnaðurinn byggist ekki
sízt á ótta hvíta meirihlutans við
að missa efnaleg forréttindi, breytta
þjóðfélagsaðstöðu, giftingar milli
hvítra og svartra og þurfa að aðlaga
sig nýjum kringumstæðum. Og
hvítu mennirnir reyna að útrýma
þessum nagandi ótta með margs
konar aðferðum. Sumir reyna að
leiða hugann hjá spurningunni um
samskipti kynþáttanna, aðrir stofna
til fjöldamótmæla. Og að lokum eru
þeir, sem halda, að þeir geti yfir-
runnið óttann með grimmd og of-
beldi gagnvart hinum svörtu bræðr-
um sínum. En í stað þess að útrýma
óttanum, leiðir þessi afstaða til enn
meiri hræðslu og jafnvel sjúklegs
sálarástands. Hvorki mótstaða, of-
beldi né afskiptaleysi útrýmir
hræðslunni við sameiningu kynþátt-
anna. Það getur aðeins kærleikur
og góðvild.
Aðeins með því, að afstaða negr-
anna sé byggð á góðvild og ofbeld-
isleysi, lægir óttanna meðal hinna
hvítu. Lítill minnihluti hvítu mann-
anna sem þjáður er af sektarkennd,
er hræddur um, að ef völd negr-
anna aukist, muni þeir síðan hefna
sín á þeim strax og þeir geta.
Negrarnir verða að sýna hvítu
mönnunum, að þeir hafi ekkert að
óttast og séu fúsir að fyrirgefa og
gleyma því liðna. Negrarnir verða
að sannfæra hvítu mennina um, að
þeir æski sams konar réttlætis fyrir
þá báða. Fjöldasamtök, sem hafa að
markmiði góðvild og ofbeldisleysi
og sýna mátt sinn af stillingu og
gætni, ættu að sannfæra hvíta fólk-
ið um, að þar sem þau komast til
valda, muni þau nota mátt sinn til
uppbyggingar og framfara, en ekki
hefnda og niðurrifs.
í fjórða lagi sigrumst við óttann
með trú. Alltof margir reyna að
sigrast á vandamálum lífsins af ó-
nógum andlegum kröftum. Þegar
við hjónin vorum eitt sinn í leyfi í
Mexíkó, ákváðum við að fara á
veiðar nokkuð langt undan strönd-
inni. Sökum lítilla fjárráða, tókum
við á leigu gamlan og heldur léleg-
an bát. Þetta kom ekki að sök fyrr
en við vorum komin sextán kíló-
metra undan landi og stórviðri í
aðsigi. Við urðum þá lömuð af ótta,
er við komumst að raun um, að
báturinn var vart sjóhæfur. Fjöldi
manns er í líkri aðstöðu og við
vorum. Stórviðri og lélegir farkost-
ir orsaka hræðslu þeirra.
Einn allra traustasti þátttakand-
inn í strætisvagnamótmælum í
Montgomery var roskin svertingja-
kona, sem við nefndum móðir Poll-
ard. Þó að hún væri sárfátæk og
ómenntuð, hafði hún djúpan skiln-
ing á eðli hreyfingarinnar. Þegar
hún hafði gengið í nokkrar vikur,
spurði einhver hana, hvort hún væri
ekki þreytt, en hún svaraði: „Fæt-
urnir eru þreyttir, en sálin er hvíld.“
Kvöld eitt talaði ég á fjöldafundi
í lok erfiðrar viku. Ég reyndi hvað