Úrval - 01.08.1968, Blaðsíða 47

PABBI, MAMMA OG RAVIOLI
45
til þess að stöðva vélina, ef allt
færi í handaskolum hjá mér.
Ég stóð sem snöggvast alveg
hreyfingarlaus og starði á skurð-
blöðin, sem snarsnerust. Og ég
reyndi að muna, hvernig pabbi var
vanur að halda skónum og hreyfa
hann til. Ég reyndi að muna hina
síbreytilegu afstöðu milli skósins og
skurðblaðanna á vélinni. Svo greip
ég skóinn báðum höndum, lagði
sólabrúnina að blöðunum ... og
svo var ég byrjaður að fínskera og
snyrta. Og mér til mikillar undrun-
ar unnu blöðin sitt starf af hinni
mestu prýði, a. m. k. þeim megin
skósins, þar sem ég byrjaði. En svo
var ég kominn að mjóu tánni fyrr
en varði. Og ég fylltist sívaxandi
ótta, þegar ég gerði mér grein fyrir
því, að ég hafði ekki hugmynd um,
hvernig ég ætti „að taka þessa snar-
snörpu beygju“ fyrir tána. Og það
var eins og skurðblöðin gerðu sér
grein fyrir óákveðni minni og fumi,
því að þau skáru skyndilega fast
inn í sólabrúnina. Þau rifu skóinn
úr höndum mér, svo að hann skall
niður í málmgólfið fyrir aftan vél-
ina. A1 var vel á verði. Hann ýtti
handfanginu leiftursnöggt niður, og
vélarnar stönzuðu.
Ég skammaðist mín og óskaði
þess, að Nancy hefði aldrei fæðzt
. ... og ég ekki heldur. Svo teygði
ég mig eftir skónum. Það voru þrjár
ljótar skorur í sólaröndinni við tána.
Ég gaf A1 merki um, að setja vél-
arnar í gang að nýju. I þetta skipti
hélt ég skónum þannig, að blöðin
særðu aðeins rendur sólans. É'g gaf
þeim aldrei tækifæri til þess að
skera djúpt í leðrið. Mér fannst
það taka mig margar klukkustund-
ir að ljúka verkinu á þennan sein-
virka hátt. En loksins var því lokið.
Ég rétti A1 skóinn, sem virtist allur
af sér genginn, og tók upp hinn skó-
inn.
Okkur tókst að ljúka viðgerðinni
á skónum án annarra teljandi stór-
slysa, burt séð frá einu smáslysi
til viðbótar hinu fyrra. Þegar A1
ætlaði að fara að vefja pappír utan
um skóna, tókum við nefnilega eft-
ir því, að hann hafði málað hælana
og sólarendurnar brúnar, sem var
óheppilegt, þar eð skórnir voru
svartir. A1 varð því að mála þá að
nýju.
Pabbi valdi einmitt það augna-
blik til þess að stíga inn yfir þrösk-
uldinn. „Hvað þið að gera?“ spurði
hann með sínu sérstaka málfari.
„Mér lofa að sjá.“ Hann gekk til
okkar, tók skóna af A1 og skoðaði
þá. Hann tók eftir skorunum, sem
ég hafði óvart gert í sólaröndina
við tána á öðrum skónum. Hann
tók upp stykki af hörðu svörtu vaxi
og bar það vandlega á skorurnar.
Svo rétti hann A1 skóna aftur. Hann
brosti stoltur á svip og sagði: „Þið
vinna vel verk. Bráðum ég gera
ykkur mínir félagar."
A1 vafði pappír utan um skóna
og rétti Nancy þá. „Þakka ykkur
kærlega fyrir að hjálpa mér,“ sagði
hún. „Hitti þig á morgun, Joe.“
„Bless, Nancy,“ svaraði ég. En ég
leit ekki heldur upp núna.
A1 fór út rétt á eftir, en ég varð
kyrr og lauk við það, sem ég átti
að gera fyrir pabba. Pabbi gekk að
vinnuborði sínu, tók upp karl-