Úrval - 01.08.1968, Blaðsíða 98

96
ÚRVAL
að koma auga á dýrið bak við þétí-
ar greinarnar. Hundarnir ærðust við
að sjá okkur koma, þeir geltu ákaft
og stukku umhverfis trén.
Ég kom fram undan tré og sá hvar
tígrisdýrið stóð fast upp við trjábol,
og sneri sér að hundunum með voða-
legu urri. Það stóð þar opnu gini
og eldur brann í grænleitum augun-
um. Það reisti kampinn og hvert hár
reis á hálsinum, klærnar sukku í
trjábörkinn og það glytti á þær eins
og væru þær nýbrýndar og fægðar.
Þegar tígrisdýrið sá okkur, sinnti
það ekki framar hundunum, en réðst
móti okkur með snöggu öskri. En
ekki þorði það betur en svo til við
okkur, að það hætti við að stökkva
síðasta stökkið, hjó tönnum í svörð-
inn og hvæsti gapandi.
Ég hélt andanum meðan Bogachov
nálgaðist tígrisdýrið, sem var tilbúið
að taka undir sig stökk. Hann hélt
á úlpunni á spýtu. Allt í einu fleygði
hann henni yfir ginið á dýrinu.
Hvolpurinn hefur víst haldið að úlp-
an væri lifandi, því hann læsti óð-
ara í hana klóm og kjafti.
Þetta var það sem Bogachev hafði
verið að bíða eftir. Hann stökk upp
á dýrið klofvega, fimur sem ungl-
ingur, og lagðist á það með öllum
sínum þunga og af öllu afli. Sam-
stundis greip hann í hárið á hnakka
dýrsins eins og með járnkló. En ekki
hefði hann lengi varizt slíku ofur-
efli ef við hefðum ekki komið hon-
um til hjálpar.
Nú dugði ekki að doka við. Við
stukkum allir í einu og tók hver að
sér það verk, sem Bogachev fól hon-
um, og engin vettlingatök viðhöfð.
Prokopi lagðist með hnéð á vinstri
framfót dýrsins, og þreifaði eftir
böndunum sem stungið var undir
belti hans. Avdeyev, sem hafði náð
fullum tökum á hægra fæti, hjálpaði
mér með afturfæturna. Og nú var
múllinn vel og vandlega bundinn
fyrir kjaft og augu, og fætur fast-
reyrðir, en dýrið hætti að streitast
á móti. En rófunni hélt það áfram
að lemja af heiftaræði í snjóinn, svo
vel mátti sjá að því var ekki með
öllu þrotinn móðurinn.
„Jæja, þá bindum við hann,“ sagði
Bogachov. Auðfundið var á hreimn-
um í röddinni hve feginn hann var.
„Farið þið varlega piltar. Hann er
til alls vís.“
Og það var orð að sönnu. Dýrið
reyndi á böndin hvað eftir annað af
alefli, hnipraði sig saman og sveifl-
aði sér nokkra hringi í snjónum eins
og loðinn, gulur bolti. Svo gafst
hann upp. Við hjuggum greinar af
trjám til þess að búa honum hægt
hvílurúm.
Við kveiktum eld. Eftir að hafa
fengið okkur te lögðum við af stað
til að leita að læðunni, en Ferentsev
var fenginn til að gæta fangans.
Hálftíma síðar sáum við nýleg
villigaltarspor, en læðan virtist
mundu vera of langt i burtu til þess
að henni yrði náð. Við náðum aftur
þangað sem Ferentsev gætti dýrsins
þegar langt var liðið á kvöld, og
sátum við eldinn til að verma okk-
ur þangað til dagur lýsti. Við gerð-
um okkur sleða úr skíðum til að
draga dýrið á. og lögðum upp heim-
leiðis í dögun.