Úrval - 01.08.1968, Blaðsíða 48
46
URVAL
mannaskó, sem ég hafði tekið til
sóla og hæl á fyrir hann, og byrj-
aði að negla sólann á.
„Hún fín stúlka, vinkona þín, hún
Nancy,“ sagði pabbi og gaut til mín
augunum. „Af hverju þú ekki tala
við hana? Ertu frískur, ha?“
„Já, pabbi, það er allt í lagi með
mig,“ svaraði ég. „Þetta er bara
stelpa úr bekknum mínum í skól-
anum.“
Við þögðum báðir í nokkrar mín-
útur. ’Ég reyndi að gera mér grein
fyrir þeim kenndum, sem höfðu
gripið mig, reyndi að skilgreina þær
nánar. Ég sagði við sjálfan mig, að
það væri sannarlega engin ástæða
til þess að skammast sín fyrir að
vinna á skósmíðaverkstæðinu hans
pabba. Hvers vegna hafði heimsókn
Nancyar þá minnt mig á stóru gras-
flatirnar, allar fallegu bækurnar og
dýrðlegu málverkin og allt hitt?
Hvers vegna hafði minningin um
allt þetta gert það að verkum, að
ég varð svo ringlaður, að ég kom
ekki upp nokkru orði?
Ég var enn of ungur til þess að
gera mér grein fyrir því, hve djúpt
ónærgætnislegar spurningar geta
sært. Og því spurði ég skyndilega
eftir nokkra þögn: „Pabbi, hvers
vegna í ósköpunum gerðistu skó-
smiður?“
Það var eitthvað í raddblæ mín-
um eða í sjálfum orðunum, sem kom
pabba úr jafnvægi. Venjulega var
hann mjög fjörlegur á svipinn,
þrunginn lífi og karfti, en nú var
eins og hann eltist snögglega fyrir
augum mínum og yrði að gömlum
manni. Hann hélt áfram að negla
sólann, svo tók hann upp hnífinn
sinn, brýndi hann á leðuról og fór
að skera utan af sólaröndunum.
„Pabbi Nancyar, hvað hann gera?“
spurði hann loks, og það var sem
rödd hans væri víðs fjarri.
„O, hann er einhvers konar arki-
tekt eða húsbyggingameistari. Ég
er ekki alveg viss um það,“ svar-
aði ég og óskaði þess um leið, að
ég hefði aldrei byrjað á þessu sam-
tali.
„Þegar ég var á þínum aldri,“
sagði pabbi, og það var auðheyrt á
rödd hans, að hann var að reyna
að segja þetta á þann hátt, sem
honum var eiginlegur, þótt hann
virtist nú eiga erfitt með það, „þá
ég með stórar hugmyndir, gera
mikla áætlun . . . en....“
Hann yppti öxlum, líkt og hann
væri að lýsa yfir því, að hann hefði
sætt sig við örlögin. „Þú spyrja
mig, hvers vegna ég skósmiður. Ég
segja þér alla sögu.“
Pabbi sagði mér nú frá því, hvern-
ig á því hafði staðið, að hann hafði
flutzt til Ameríku frá Ítalíu og setzt
þar að. í tvö eða þrjú ár vann hann
hjá Tony bróður sínum, sem átti
skósmíðaverkstæði í Westchester-
hreppi í New Yorkfylki og var stolt-
ur af því. Hann lærði starfið fljótt,
en brátt komst hann á þá skoðun,
að hann yrði fljótar auðugur í ein-
hverju öðru starfi. Hann réð sig
því í vinnu sem verkamaður við
gröft Hollandjarðgangnanna undir
Hudsonfljótið. En það starf virtist
ekki veita honum nein betri tæki-
færi til þess að safna sér auðæfum
á skjótan hátt, og þar að auki var
þetta starf ógeðfellt og jafnframt