Úrval - 01.08.1968, Blaðsíða 58

56
ÚRVAL
máttu þeir, ok báru í klæði sín.
Fylgdi þar mold mikil, sem von
var.
Síðan mælti Þórir at menn skyldi
í brott fara. Segir hann svá: „Nú
skuluð þið bræðr, Karli ok Gunn-
steinn fyrstir fara, en ek mun síð-
ast“. Snöru þeir þá allir út til hliðs-
ins. Þeir förunautar váru þá allir
komnir út úr skíðgarðinum, urðu
þá varir við at Þórir hafði eftir
dvalizt. Karli hvarf aftr at leita
hans, ok hittusk þeir fyrir innan
hliðit. Sá Karli at Þórir hafði þar
silfrbollann. Síðan rann Karli at
Jómalanum. Hann sá at digurt men
var á hálsi honum. Karli reiddi til
öxina ok hjó í sundr tygilinn aft-
an á hálsinum, er menit var fest við.
Varð högg þat svá mikit at höfuð-
it hraut af Jómala. Varð þá brestr
svá mikill at öllum þótti undr at.
Tók Karli menit. Fóru þeir þá í
brott. En jafnskjótt sem brestr-
inn hafði orðit, kómu fram í rjóðrit
varðmennirnir ok blésu þegar í
horn sín. Því næst heyrðu þeir lúðra
gang alla vega frá sér. Sóttu þeir
þá fram at skóginum og í skóginn,
en heyrðu til rjóðrsins aftr óp ok
kall. Váru þar Bjarmar komnir.
Þórir hundr gekk síðast allra
manna liðs síns. Tveir menn gengu
fyrir honum, ok báru fyrir honum
sekk. Þar var í því líkast sem aska.
Þar tók Þórir í hendi sinni ok söri
því eftir í slóðina, stundum kastaði
hann því fram yfir liðit, fóru svá
fram ór skóginum á völluna. Þeir
at her Bjarma fór á eftir þeim með
kalli ok gaulum illiligri. Þustu þeir
þá fram ór skóginum eftir þeim ok
svá á tvær hliðar þeim, en hvergi
kómu Bjarmar svá nær þeim eða
vápn þeira at þeim yrði mein at.
En þat könnuðu þeir af, at Bjarmar
sæi þá eigi. En er þeir kómu til
skipanna, þá gengu þeir Karli fyrst-
ir á skip því at þeir vár fremstr
áðr, en Þórir var lengst á land-
inu. Þegar er þeir Karli kómusk á
skip sitt, köstuðu þeir tjöldum af
sér ok slógu festum. Síðan drógu
þeir segl sitt upp. Gekk skipit brátt
út á hafit. En þeim Þóri tókst allt
seinna. Var skip þeirra óauðráðn-
ara. En er þeir tóku til segls, þá
váru þeir Karli komnir langt und-
an landi. Sigldi þá hvárirtveggju
yfir Gandvík. Nótt var þá enn
ljós.
Sigldu þeir þá bæði nætr ok
daga, allt til bess er þeir Karli
lögðu aftan dags at eyjum nökk-
urum, lögðu þar segl ok köstuðu
akkerum ok biðu þar straumfalls,
því at röst mikil var fyrir þeim.
Þá koma þeir Þórir eftir. Leggjast
þeir ok um akkeri. Síðan skutu þeir
báti. Gekk Þórir á ok menn með
honum, ok röru þeir þá til skips
þeirra Karla. Gekk Þórir upp á
skipit. Þeir bræðr heilsuðu honum
vel. Þórir bað Karla selja sér men-
it. „Þykkjumsk ek makligastr at hafa
kostgripi þá, er þar váru teknir,
því at mér þóttuð þér mín njóta,
er undankváma vár var með eng-
um mannháska. En mér þótti þú,
Karli, stýra oss til ins mesta geigs“.
Þá segir Karli: Ólafr konungr á fé
þat allt at helmingi, er ek afla í
ferð þessi. Nú ætla ek honum men-
it. Far þú á fund hans ef þú vill;
kann þá vera, at hann fái þér men-
it, ef hann vill fyrir því eigi hafa,