Úrval - 01.08.1968, Blaðsíða 72

70
ÚRVAL
ég gat að sýnast styrkur og hug-
rakkur, þó að ég væri í raun og
veru hræddur og niðurbrotinn. Að
athöfninni lokinni kom móðir Poll-
ard til mín og sagði: „Komdu hing-
að, sonur minn.“ Ég gekk til hennar
og faðmaði hana að mér.
„Það gengur eitthvað að þér,“
sagði hún. „Ræða þín var óvenju
kraftlaus í kvöld. Ég veit, að það
amar eitthvað að þér. Finnst þér,
að okkur miði ekki nógu vel áfram,
eða er það hvíta fólkið, sem veldur
þér vandræðum?"
Áður en ég gat svarað henni, leit
hún beint í augu mér og sagði: „Ég
segi þér það, að við munum fylgja
þér alla leið.“ Um leið og hún mælti
þetta ljómaði andlit hennar, og hún
hélt áfram og sagði með mikilli
sannfæringu: „En þó að svo fari,
að við verðum ekki með þér, þá
mun guð gæta þín.“ Og um leið og
hún sagði þessi hughreystandi orð,
fylltist ég þrótti og varð sem nýr
maður.
Nú er móðir Poliard horfin inn
á lönd hins óþekkta, og fáa kyrr-
láta daga hef ég átt síðan. Gang-
an var árið 1956. En eftir því sem
árin liðu, hef ég iðulega minnst'
orða móður Pollard, og þau hafa
orðið mér leiðarljós, er erfiðleikar
hafa steðjað að. „Guð mun gæta
þín.“
Þessi sannfæring breytir örvænt-
ingu í von og trú. Og við þyrftum
að festa okkur í minni einkunarorð
hins guðhrædda fólks, sem algeng
voru fyrir einum mannsaldri, en
þau voru:
Óttinn knúði að dyrum.
Trúin svaraði.
Það var enginn fyrir utan.

Öld auglýsinganna
Fyrir nokkrum árum var forstjóri bandarísku ferðaþjónustunnar i
Sydnev í Ástralíu i leit að heppilegum stöðum til þess að hengja á
auglýsingar sínar um ferðalög til Bandaríkjanna. Hann vildi finna
einhverja þá staði, þar sem fólk kæmist alls ekki hjá að horfa á aug-
lýsingarnar, sem hvöttu fólk til þess að skreppa til Bandaríkjanna í
næsta sumarleyfi. Þá minntist hann þess snögglega, að blóðgjafaher-
ferð var í fullum gangi í Sydney. Hann þaut á sjúkrahúsið, sem fólk
átti að snúa sér til, sem vildi gefa blóð, og gat talið lækni á það að leyfa
honum að festa auglýsingarnar um allt loftið í herbergjunum, þar
sem blóðgjafar lágu á bakinu, meðan á blóðtökunni stóð.
Tom Moore.
íbúum Nagalands i Indlandi finnst vöðvinn á kálfanum vera mikið
fegurðartákn, þ.e.a.s. ef hann er fallega lagaður. Þegar Nagapiltur er
að leita ást.a við einhverja heimasætuna í fjallahéruðunum í Nagalandi,
talar hann aldrei um hin fögru augu hennar. Þess í stað tautar hann:
„Eh hve þú hefur fallega káifavöðva“!