Úrval - 01.08.1968, Blaðsíða 127

BIRKIKOFI
125
að eldhúsinu voru opnar, og þar
unnu þrjár stúlknanna. Þær voru
allar leiðar og niðurdregnar á svip-
inn. Tom labbaði yfir til þeirra.
„Svona, verið nú ekki í fýlu,“ sagði
hann við þær,' „munið, að það er
Valentínusarmessa í dag!“
„Já, er það ekki dásamlegt!"
svaraði ein þeirra beizklega. „Hafra-
grautur og uppvask! Þvílík veizla!“
Tom gekk aftur til glerbúrsins,
rótaði þar til í skúffu og fann papp-
írsörk og rauðan litblýant. Og svo
teiknaði hann hjarta og ör, sem
hafði stungizt í gegnum það. Og
hjartað var jafnframt rangeygt,
gleiðbrosandi andlit. Og undir þetta
skrifaði hann: „Viljið þið, fíflin
ykkar, ekki vera Valentínusarkær-
usturnar mínar?“ Svo gekk hann
fram í eldhúsið og rétti þeim blað-
ið án þess að segja orð. Eftir augna-
blik heyrðum við glaðlegt fliss
framan úr eldhúsinu. „Það er þá að
minnsta kosti einhver, sem hugsar
til okkar,“ heyrði ég eina af stúlk-
unum segja. Og síðan fóru þær að
deila um það í góðu, hver ætti að
fá að hengja listaverk herra Hugh-
es upp á vegg í herbergi sínu.
„Þetta var ekki neitt,“ sagði Tom
svolítið önuglegar en venja hans
var. „Þetta var alls ekki neitt, en
það hafði samt sína þýðingu fyrir
þær.“ Kannske var þetta mesta lít-
ilræði, en það er einmitt heill sæg-
ur af slíkum athöfnum og orðum,
sem eiga sinn þátt í, að kraftaverk
hinnar heilbrigðu skynsemi geta
gerzt í „Birkikofa".
Hinn undraverði árangur, sem
náðst hefur í „Birkikofa“, hefur
fyllt þá sérfræðinga undrun, sem
starfa sjálfir að þjóðfélagslegri
endurhæfingu afbrotaunglinga. Pró-
fessor Hyman Grossbard frá Col-
umbiaháskólanum er starfar sem
ráðgjafi við ýmsar þekktar æsku-
lýðsstofnanir, kom nýlega í heim-
sókn til ,,Birkikofa“ og lýst þá
undrun sinni yfir því að hitta þar
svo margar afbrotastúlkur, „sem
viðurkenna í raun og veru sjálfar,
að þær hafi við vandamál að stríða,
og vilja leysa þau,“
í augum leikmannsins virðist vel-
gengni meðhöndlunarinnar einna
helzt líkjast kraftaverki. En hversu
mikið þetta kraftaverk er, gerði ég
mér fyrst grein fyrir, þegar mér
var boðið í hádegisverð til „Birki-
kofa“ nokkrum vikum eftir fyrstu
heimsókn mína þangað. Tammy
litla Wells úr drykkjumannafjöl-
skyldunni, stúlkan, sem kom frá
heimili, þar sem algert upplausnar-
ástand ríkti, var „húsmóðir“ við
borðið. Hún var alúðleg og yndis-
leg. Jane Hutchins með rauða hár-
ið las borðbænina, og á eftir hjálp-
aði Tammy þeim stúlkum, sem
höfðu ekki nægilegt sjálfsöryggi, til
þess að taka þátt í fjörugum sam-
ræðum okkar. Stúlkurnar hegðuðu
sér svo glæsilega, að hinn fínasti
og dýrasti heimavistarskóli hefði
getað verið stoltur af þeim. Og þær
voru svo leiknar í öllum borðsið-
um, að ég fór skyndilega að velta
því fyrir mér, hvort, hvort ég við-
hefði algerlega rétta borðsiði. Það
var algerlega óskiljanlegt, að ég
sæti þarna og borðaði hádegismat
með 16 „erfjðustu stúlkunum“ í
öllu Washingtonfylki.
Seinna gerðist svolítill atburður,