Úrval - 01.08.1968, Blaðsíða 45

PABBI, MAMMA OG RAVIOLI
43
sagði okkur aldrei, hvert hann væri
að fara, en okkur grunaði, að hann
væri að skoða sig um í næstu bæj-
um í leit að hentugum stað fyrir
skósmíðaverkstæði sitt. Einn dag-
inn hafði hann skroppið burt, og
við A1 vorum önnum kafnir við það,
sem hann hafði sagt okkur að gera,
meðan hann væri í burtu. A1 gljá-
burstaði skóna, sem búið var að
gera við, vafði pappír utan um þá
og lét þá upp á hillu. Eg tók slitna
sóla og hæla af skó, valdi nýja af
hæfilegri stærð og setti þá inn í
skóna, þannig að allt væri tilbúið
til þess að setja þá á.
É'g leit út um gluggann og sá þá
vissa persónu stefna beint að vinnu-
stofunni, persónu, sem ég þekkti
ofur vel. Þetta var hún Nancy,
stelpa úr mínum bekk í skólanum.
Hún var há og grönn og hafði
hlaupið um eins og strákur þangað
til alveg nýlega, og því hafði hún
verið prýðilegur útframherji í base-
ballleikjum okkar. En upp á síð-
kastið höfðum við tekið eftir mjög
óæskilegum breytingum á útliti
hennar og hlaupastíl, og við höfð-
um jafnvel tekið eftir því, að áhugi
hennar á ,,baseball“ var tekinn að
dvína.
Hún var hætt við skynsamlegu
drengjahárgreiðsluna og var nú
farin að gera tilraunir með ýmiss
konar hárgreiðslu á Ijósa hárinu
sínu. Hún var nú tekin upp á því
að ganga alltaf með spegil og greiðu
á sér, hvert sem hún fór, og hún
var nú farin að sýna ömurlega áber-
andi einkenni þess á ýmsan hátt, að
hún var á leiðinni að verða kona.
Eg hefði sjálfsagt viðurkennt, að
hún hefði laglegt andlit, ef ég hefði
hugsað út í það. Hún hafði skær,
blá augu, hunangslitt hár, kannske
örlítið of stóran munn, sem gerði
svip hennar svolítið fýlulegan, og
alveg sérstaklega athyglisvert nef.
Nef hennar var beint og brettist ör-
lítið upp að framan, og það var
mjög mjótt, svo mjótt, að ég velti
því fyrir mér, hvernig hún gæti
andað að sér nógu lofti til þess að
halda í sér líftórunni.
Nancy bjó í fínasta hluta bæjar-
ins. Ég hafði einu sinni komið heim
til hennar. É'g var þá að skila bók,
sem hún hafði lánað mér. Húsið
stóð í stórum garði, spölkorn frá göt-
unni, og fyrir framan það var risa-
stór grasflöt. Stígurinn frá götunni
að húsinu var hringlaga og mjög
glæsilegur. Og inngöngudyrnar
voru þær stórkostlegustu, sem ég
hafði séð, burt séð frá kvikmynd-
unum auðvitað. Eg hringdi dyra-
bjöllunni, og þá kom þjónustustúlka
til dyra í stífpressuðum einkennis-
búningi. Hún vísaði mér kurteis-
lega inn í anddyrið, sem var næst-
um því eins stórt og öll efri hæðin
heima. Gólfið var klætt skrautleg-
um terrazzoflísum.
„Ungfrú Nancy kemur til yðar
eftir augnablik,“ sagði sú í stíf-
pressaða einkennisbúningnum. Brátt
kom Nancy niður stigann. Hún
flaug niður, tók þrjú þrep 1 einu.
Hún tók við bókinni, sem ég rétti
henni, og vísaði mér inn í glæsileg-
ustu stofu, sem ég hef nokkru sinni
séð. í einum veggnum var risavax-
inn arinn úr steini. Yfir honum
hékk dýrðlegt málverk af seglbát-
um, sem sigldu á úfnum sjó. Garð-