Úrval - 01.08.1968, Blaðsíða 119

BIRKIKOFI
117
urinn af samtölunum við hana meiri.
Hún varð sífellt opnari gagnvart
starfsfólkinu og fór jafnvel að leita
hjálpar hjá því af sjálfsdáðum, þeg-
ar henni leið sem verst. Og nú kom
það sífellt oftar fyrir, að hún bar
fram afsakanir, þegar hún átti erfitt
með skap sitt. „Ég hef áhyggjur af
barninu mínu,“ sagði hún þá. „Hvað
verður um telpuna?" Fortell hringdi
til skrifstofu barnaverndarnefndar
og bað um upplýsingar um barn
Lindu. Svo skýrði hann Lindu frá
upplýsingum þessum. Upp frá því
fékk hann upplýsingar um barnið
með vissu millibili.
„Þegar hún hafði loks skilið, að
við vildum raunverulega hjálpa
henni,“ segir Fortell, „skildi hún
einnig, að hún yrði líka að leggja
fram sinn skerf. Hún lauk skóla-
námi sínu hjá okkur og fór nú að
hugsa um að fá leyfi til þess að
verða látin laus til reynslu. Það var
einmitt hún sjálf, sem kom fram
með þá uppástungu, að hún fengi
að fara heim með barnið til móður
sinnar í New York. Og hún sagðist
vilja giftast barnsföðurnum, ef hann
kærði sig um þær báðar, þegar hann
slyppi úr fangelsinu. Þegar henni
hafði skilizt, að það væri engin
ástæða til þess að vera haldin sí-
felldum ótta og að hún bar sjálf
fulla ábyrgð á sínu eigin lífi, var
hún flutt yfir á ,,opnu“ deildina á
,,Hlynstíg“. Og tveim mánuðum eft-
ir það var hún send heim til reynslu.
En nú setti barnaverndarnefndin
sig í samband við dómstólana til að
fá foreldraréttinn dæmdan af Lindu,
svo hægt yrði að fá einhver hjón
til þess að ættleiða barnið. Linda
fór sjálf í réttarsalinn, og Michael
Fortell og Tom Pinnock voru báðir
með henni til aðstoðar. Þessi granna
unga stúlka, sem var varla meira
en stórt barn, varð nú að þola misk-
unnarlausar yfirheyrslur í tvo tíma
af tveim lögfræðingum og sálfræð-
ingi, sem voru allir fastákveðnir í
því, að fá hana yfirlýsta sem „ó-
hæfa móður“.
Linda, sem hafði aldrei getað
hamið reiði sína áður fyrr, þótt hún
yrði aðeins fyrir lítils háttar mót-
stöðu, sýndi nú engin merki um
reiði né móðursýki. Þegar lögfræð-
ingarnir og sálfræðingurinn höfðu
lokið yfirheyrslum sínum, sagði hún
rólega við dómarann: „Ég veit, að
ég hef hegðað mér rangt. Og ég
veit lika, að ég gat ekki haft barn-
ið mitt hjá mér fyrr en ég væri
sjálf orðin fullorðin manneskja. En
nú er ég reiðubúin til þess að sjá
vel um barnið mitt. Ég þrái hana.“
Dómarinn dæmdi Lindu foreldra-
réttinn yfir barninu.
Þegar Linda hafði búið tvo mán-
uði hjá móður sinni í New York,
heyrði hún frá föður barnsins. Hon-
um hafði verið sleppt úr fangelsi,
en í fangelsinu hafði hann einmitt
lokið skólanámi sínu eins og hún
hafði gert á,,Hlynstíg“. Þar að auki
hafði hann öðlazt iðnmenntun og
hafði nú útvegað sér atvinnu. Hann
bað hana innilega um að koma á
sinn fund í Kaliforníu. Og þegar
við fréttum af þeim síðast, var hann
enn við sama starf, og barnið var
byrjað að læra að ganga. Linda
hefur sótt teikninámskeið og hefur
fengið vinnu hálfan daginn. Hvor-
ugt þeirra hefur komizt í kast við