Úrval - 01.08.1968, Blaðsíða 13

SMÁÞÆTTIR UM TÍBET
11
ingur fer þessum vel vöxnu konum
einkar vel, eða þeim af þeim sem
vel vaxnar eru. Hvað þær hafa á
fótum er mér ekki vel ljóst, nema
líklegast sé að fátækar konur á-
nauðugar hafi haft skinnskó slíka
sem við bárum hér á liðnum öldum
og fram á þessa. En land þetta er
ekki fallið til að ganga á því berum
fótum. Skósmiðir voru ávalt í Lhasa
og gerðu skó handa hinum æðri
munkum ofurskrautlega, en miður
skrautlega handa hinum óæðri.
Karlmenn bera kufl, æði ósnotran,
en buxur undir og hatta hafa þeir
á höfði ætíð, með sama sniði og
vesturlenzkir hattar voru hér til
skamms tíma. Æði óburðugur var
margur hatturinn í þvísa landi, en
allir verða að hafa hatt, svo sem
hver kona þarf að hafa svuntu.
Svo skartgjarnir eru Tíbetar, að
furðu má gegna, og þarf ekki menn
af hærri stigum til að þeir beri
skartgripi, og það jafnt karlar sem
konur, karlmenn bera hring í öðru
eyra, konur festar, kingur og men
og líklega deshús, en áður fyrr,
meðan í Lhasa ríkti dýrð og friður,
mátti þar sjá á strætum hefðarkon-
ur þvílíku alskarti búnar til höfuðs-
ins, og reis þar ein uppstillingin of-
an á annarri, að sjálf María Antoin-
etta drottning í Frakklandi hefði
orðið að lítilmótlegu viðundri gagn-
vart þessu. Ó vei, nú eru hefðarkon-
ur þessar horfnar og þeirra höfuð-
prýði öll, og ef ekki dauðar, þá látn-
ar vinna hversdagsstörf í borginni,
svo sem ótíndar konur.
HÚSAKOSTURINN
Húsakynni þessa vesalings fólks
voru gluggalausir leirkofar, einhólfa,
snauðir að öllu nema óþrifnaði, al-
drei þvegnir, föt þess ræfilstötrar,
sem aldrei höfðu komið í nánd við
sápu. Svo laklega tötra er þar að
sjá, að þeir eru sagðir tolla illa sam-
an, og minnir þetta á larfa þess
leppalúða, íslenzks, sem forðum ætl-
aði að gabba Guðmund biskup góða
og sæla jómfrú Maríu. Kvikt er
sagt vera í lörfum þessum. Mataræði
var vont og fábreytt, bygg og aftur
bygg, steikt við glóð, en smjörið úr
mjólk jak-kúa sent í klaustrin til að
brenna því þar guði til dýrðar, þrán-
uðu og illa til reiddu.
Nú skyldi mega ætla, að þetta
fólk hafi misst alla gleði, og stökkvi
því aldrei bros, sé það sortnað af
langri neyð, við steikjandi sólskin
og hvassa vinda, illkalda, daglangt
og árlangt basl við að létta þeirri
skuldabyrði, sem ekki þraut, heldur
óx, og að létta því Karma, sem al-
drei vildi af létta. En svo segir leið-
angursmaður nokkur, sem ætlaði að
ganga á hæsta tindinn fyrir nærri
fjörutíu árum, en komst ekki, að
hvergi hafi hann hitt kátari menn.
Aldrei eru þeir ósyngjandi við verk
sín úti, segir hann, og söngur þeirra
hljómar vel, því þetta er söngfólk,
listdans er þeim meðfæddur, svo að
furða er að sjá, og dansar engin þjóð
af slíkri list, og þó ekki hafi verið
hirt um að kenna þessu fólki söng
og dans, er ekki að sjá að það komi
að nokkurri sök. Fríðleik barnanna
er við brugðið, einnig námfýsi þeirra
og næmi. Það þótti ferðamönnum
furða, að Tíbetar skyldu ekki vera
margdauðir og strádauðir allir við
þvílík kjör, og enginn læknir í land-