Úrval - 01.08.1968, Blaðsíða 121

BIRKIKOFI
119
ar og uppalendur eru aðeins mann-
eskjur, sem þykir gott að fá hrós
fyrir það, hvernig þær eru klædd-
ar eða hvernig hár þeirra fer.
Starfsfólkið á að fá að trúa því, að
þú viljir láta hjálpa þér. Spurðu um
álit þess á hinu og þessu. Leitaðu
ráða hjá því, Sýndu því traust og
aðdáun. Mér líkar ágætlega við
„tíkina" mína . . . mér líkar ágæt-
lega við starfsfólkið.“
Þessi góðu ráð eru nú hluti af
námsefni starfsfólksins í „Birki-
kofa“. Af þeim lærir það, að þegar
erfiðu stúlkurnar verða skyndilega
auðsveipar og prúðar, þá er það
ekki alltaf vegna þess, að þær hafi
í raun og veru breytzt. Þær eru
bara að látast til þess að blekkja
starfsfólkið. (Á stofnunum þeim,
sem starfræktar eru í hinum gamla
anda, er stúlkunum bara sagt að
þegja og „halda sér á mottunni").
Jane var mjög snjöll leikkona, en
það tekur samt ekki langan tíma
að fletta ofan af svona látalátum í
svo litlu og afmörkuðu samfélagi
sem „Birkikofi" er, þar sem starfs-
fólkið og stúlkurnar þekkjast brátt
betur en hægt er að segja um með-
limi í flestum fjölskyldum. Slíkt
kemst alltaf upp. Dag einn kurraði
Jane aðdáunarrómi við Tom Hugh-
es: „Ó, herra Hughes, ég var ein-
mitt að segja hinum stúlkunum, að
þú værir alveg eins og hann Marlon
Brando, þegar þú brosir!“
„Það var furðulegt,“ svaraði
Hughes vingjarnlega, „því að ég
hef frétt, að þér finnist ég líkjast
hringjaranum í Notre Dame-kirkj-
unni.“ Hann tók samanvöðlaðan
bréfmiða upp úr vasa sínum og
sýndi henni blýantsteikningu af
ófreskju með herðakistil, en undir
myndinni stóð skrifað: „Hr. Hugh-
es“. Svo brosti hann breitt til henn-
ar og bætti við: „Smjaður þitt er
ekkert sérstaklega sannfærandi,
Jane, en þú ert farin að teikna bet-
ur en þú gerðir áður.“
Rauðhærða stúlkan eldroðnaði og
æddi blótandi inn í herbergi sitt og
skellti hurðinni á eftir sér. Hún hélt
þar kyrru fyrir í 24 tíma. „Húsfor-
eldrar“ hennar tóku þessu öllu með
ró. „Ef þú vilt hegða þér eins og
fimm ára barn, er það verst fyrir
þig sjálfa,“ sögðu þeir við hana.
„Okkar vegna máttu gjarnan sitja
í fýlu inni í herberginu þínu, eins
lengi og þú vilt. Við skulum færa
þér mat og fylgja þér á salernið,"
Jane varð alveg tryllt af reiði og
þeytti matarbakkanum í gólfið, svo
að maturinn dreifðist út um allt
herbergið. Nokkrar hreingerninga-
konur hreinsuðu til í herberginu
og sögðu bara við hana: „Já, svona
hegða börnin sér nú. Það er alveg
ótrúlegt, hvernig þau geta sóðað
allt út.“
Jane uppgötvaði það eins og
Linda, að móðursýkisköst og
þrjózka voru alveg bitlaus vopn í
„Birkikofa". Slíkt gerði hana bara
að athlægi, og þessi skynsama
stúlka vildi sízt af öllu verða sér
til athlægis. Næsta dag bættist hún
róleg í hóp hinna stúlknanna, og
eftir þetta reyndi hún aldrei að lát-
ast vera ósköp indæl og auðsveip
eins og áður. Nú var hún fyrst til-
búin til þess að breyta lífsferli sín-
um.
Ramona Torres var af allt ann-