Úrval - 01.09.1971, Blaðsíða 98

96
manni. Svo litlu má muna.
Viðbragðssneggsta og hraðasta
byrjunin er jafnframt bezta byrj-
unin. Þegar ræsirinn hrópar: „Sund-
menn, takið ykkur stöðu,“ byrjar
maður strax að hreyfa fæturna mjög
hægt niður og fram á við og stanz-
ar svo, þegar maður er kominn í
rétta stöðu. Ræsirinn hleypir ekki
af byssunni, meðan nokkur sund-
maður er enn á hreyfingu. Hin full-
komna byrjun er því fólgin í því að
hreyfa fæturna svo hægt, að það sé
um ógreinanlega hreyfingu að ræða
fram á við, enda þótt maður virðist
vera alveg hreyfingarlaus, jafnvel
þótt aðeins sé um örlitla hreyfingu
vöðvanna að ræða. Svo þegar hleypt
er af byssunni, hefur maður með
þessu móti enn nægan hreyfi- og
spyrnukraft til þess að verða fyrst-
ur í vatnið.
Það var einmitt þetta, sem ég
vildi láta mér takast. Ég vissi, að
ég mundi bara „þjófstarta", ef ég
væri of fljótur á mér að spyrna mér
af stað. En jafnvel þótt mér mis-
tækist þetta og ég „þjófstartaði",
mundi ég samt græða á því. Slíkt
mundi nefnilega auka á spennuna.
Og mér fannst alveg ákveðið, að ég
hefði betra vald á tilfinningum mín-
um en keppinautarnir.
’Ég færði mig ofboðslega hægt
fram á við hægara og hægara. Ég
hreyfðist svo hægt, að segja mátti,
að ég hafi varla hreyfzt . . . og þó
hreyfðist ég. Og svo spyrnti ein-
hver annar sér af pallinum, áður en
skotið kvað við. Við þetta jókst
spennan. í annarri tilraun fóru all-
ir hægar í sakirnar. Svo kvað skot-
ÚRVAL
ið skyndilega við, og við flugum af
stað.
Ég synti fyrri 50 metrana eins
hratt og ég mögulega gat. Það var
kænskubragð mitt. Alla vikuna
hafði ég gert mitt ýtrasta til þess
að sannfæra alla um það, að ég
væri sérstaklega hættulegur í baka-
leiðinni. I fyrri undanráskeppnun-
um og í aðalundanráskeppninni
hafði ég dregið af mér fyrri 50
metrana og „slegið duglega í“ í
bakaleiðinni. Nú reyndi ég að verða
jafnfljótur hinum vð snúninginn í
laugarendunum. Ég vonaði, að það
yrði til þess að gera þá óttaslegna
sem snöggvast og fá þá til að hugsa
sem svo: „Hvað er að? Synti ég
hægar en ég ætlaði mér? Nú, fyrst
hann er jafnfljótur og ég fyrri 50
metrana, hvernig skyldi hann þá
fara með mig í bakaleiðinni?"
Enginn dró af sér fyrri 50 metr-
ana, heldur syntu allir af öllum lífs
og sálar kröftum, Illman, McGre-
gor, Klein og Gottvalles. Og ég var
jafnfljótur og þeir, þegar við sner-
um okkur við í laugarendanum. I
undanráskeppnunum og í aðalund-
anráskeppninni hafði ég synt fyrri
50 metrana á 25.9 sekúndum, en nú
hafði það aðeins tekið mig 25.3 sek-
úndur.
Mér hafði fundizt Illman vera sá
keppendanna, sem yrði mér hættu-
legastur. En hann lenti í óvæntum
vandræðum, rétt eftir að hann hafði
snúið sér við í laugarendanum. Þeg-
ar átta menn þjóta eftir sundlaug,
mynda þeir stórar öldur, sem eyð-
ast svo bráðlega í „kjölfari“ þeirra.
En í laugarendanum snýr maður
sér við og verður að synta í gegn-