Úrval - 01.09.1971, Blaðsíða 109

EKKI SIGURINN HELDUR BARÁTTAN
107
daga fór ástand mitt versnandi. Svo
varð hitinn skyndilega eðlilegur, og
þegar ég vaknaði einn morguninn,
leið mér alveg prýðilega. Eg var
búinn að fá mörg hundruð bréf og
símskeyti víðs vegar að, bæði frá
Evrópu, Ameríku og Japan, áður en
ég var orðinn það hress, að ég gæti
setzt upp í rúminu og farið að lesa.
Bréfritararnir vottuðu mér samúð
sína og voru áhyggjufullir um lið-
an mína. Þetta var einn af kostun-
um við að vera heimsfrægur. En
heimsmeistaradagar mínir virtust
nú vera taldir.
Fáir sundmenn endast hvort eð
er lengur en tvö ár, eftir að þeir
eru komnir á hátindinn. Flestir ná
þeir hátindi sínum 18 eða 19 ára
gamlir og endast þangað til þeir
eru orðnir 20 eða 21 árs. Sund er
svo kröfuhörð íþrótt, að sundmenn
hafa einfaldlega ekki næga orku
eða löngun til þess að halda áfram.
Ég hafði þegar verið á hátindinum
í rúm tvö ár. Og svo var einnig um
aðra ástæðu að ræða, sem var ekki
síður veigamikil. Það var liðinn of
langur tími ,síðan ég hafði verið í
þrautþjálfun. Ég vissi ekkert um
nýju sundtæknina né nýju þjálfun-
araðferðirnar eða nýju sálfræðilegu
bardagaaðferðirnar, sem voru stöð-
ugt að koma fram. Nú var ég þar að
auk haldinn veiklandi sjúkdómi,
sem mundi örugglega brjóta niður
þol það, sem ég hafði smám saman
aukið með áralangri þjálfun.
Ég dvaldi tvær yndislegar vikur
í þessu sjúkrahúsi. Það var uppi í
fjöllum, og fyrir utan sjúkrastofuna
mína var lítill pallur, og þaðan var
dýrlegt útsýni yfir Alpafjöllin. Þar
úti sat ég löngum í djúpum þönk-
um. Ég velti því fyrir mér, hvort
dagar mínir sem sundmanns væru
raunverulega taldir. Og ég velti því
líka fyrir mér, hvort mér væri í
rauninni ekki alveg sama. Mér
fannst nú samt frekar, að mér þætti
slíkt heldur leitt. Ég hafði haft
mikla ánægju af sundinu og af
þátttöku í sundkeppnum. Ég dáðist
að íþróttafólki, og þótt ég hefði oft
kvartað yfir ýmsum þeim ókostum,
sem fylgdu því að vera sigurvegari,
þá -geðjaðist mér skrambi vel að
kostunum.
En samt var ég orðinn þreyttur á
sundi og þjálfun, þreyttur á að verða
að berjast til þess að bjarga orðstír
mínum og þreyttur á allri auglýs-
ingastarfseminni og öllum skuld-
bindingunum. Þegar læknirinn kom
svo til mín og tilkynnti mér, að ég
mundi ekki geta æft sund allt sum-
arið, hugsaði ég með sjálfum mér:
„Láttu mig fá þetta skriflega, góði!“
Ég hafði ekki dvalizt heima að
sumarlagi síðustu fjögur sumrin. Eg
kom til Portland með flugvél, þeg-
ar komið var fram undir kvöld.
Flugvélin sveif yfir gljúfur Colum-
biuárdalsins. Það var farið að líða
að sólsetri, og mér fannst þetta feg-
ursta sjón í víðri veröldinni. Hús
fjölskyldu minnar í bænum Oswe-
govatni er inni í miðjum þéttum
skógi og há fjöll allt í kring. í mín-
um augum er þetta umhverfi ímynd
alls þess, sem er fagurt, friðsælt og
hljóðlátt.
Ég lá úti í sólinni allt sumarið og
svaf eins og steinn allar nætur. Eg
var orðinn frjáls maður, þegar ég
sneri aftur til Yaleháskólans næsta