Úrval - 01.09.1971, Blaðsíða 107

EKKI SIGURINN HELDUR BARÁTTAN
105
Associated Press-íréttastofunnar,
sem hún veitir árlega bezta karl-
íþróttamanninum.
I vikunni þar á eftir fór ég svo
aftur til New Yorkborgar til þess
að taka á móti AAU Sullivanverð-
laununum, sem veitt eru árlega
„þeim áhugaíþróttamanni, sem hef-
ur með afrekum sínum, fordæmi og
góðum áhrifum stutt bezt málstað
sannrar íþróttamennsku á árinu.“
É'g hafði aukastarf á fréttastofu
Yaleháskólans, og var það hluti af
námsstyrk mínum við háskólann.
Og þar vann ég tvo tíma á dag
fimm daga vikunnar. Og klukkan
fimm síðdegis daglega hófust svo
sundæfingarnar.
Ég fór að dragast aftur úr í nám-
inu, en samt varð ég að þjóta burt
um næstum hverja helgi til þess að
taka á móti verðlaunum eða halda
ræðu. Herbergisfélagi minn spurði
mig stundum að því, hvers vegna
ég afþakkaði ekki þessi boð. Á viss-
an hátt fannst mér sem ég væri
skyldugur til þess að taka þeim.
Hvernig gat ég sagt við þetta góða
fólk: „Nei, ég kæri mig ekki um
verðlaun ykkar og viðurkenningu"?
Ég vissi, hve þetta var fólkinu mik-
ils virði, og ég gat ekki sagt slíkt
við það.
Ég sneri oft aftur til Yale á
sunnudagskvöldum og vakti langt
fram á nótt við lestur, fór svo í
fjóra tíma á mánudagsmorgnum og
greip svo bréfahrúguna, sem kom í
hólfið mitt á hverjum degi. É'g eyddi
næstum heilli klukkustund dag
hvern í að aðgreina þýðingarmiklu
bréfin frá aðdáendabréfunum og
svívirðingabréfunum. Mér fór að
finnast sem aðdáandabréf væri eins
og hver önnur kvöð, af því að ég
varð að eyða tveim mínútum í að
svara því og ég hafði alls ekki efni
á slíkri tímaeyðslu. Ég lærði á
kvöldin og reyndi að ljúka því af á
þrem tímum, sem flestir skólafé-
lagar mínir eyddu átta tímum í.
Um ellefuleytið á kvöldin voru
flestir á garðinum hættir öllum
lestri og farnir að kjafta saman og
heimsækja félagana. Mig langaði
líka til þess að gera slíkt hið sama
og reyna að eignast einhverja vini
þarna. En ég varð að halda lestrin-
um áfram. Svo var kominn föstu-
dagur, áður en ég vissi af, og ég
varð að þjóta af stað í veizlurnar
og ræðuhöldin rétt einu sinni.
Það var jafnvel enn verra í sund-
lauginni. Ég æfði og keppti reglu-
lega með sundliði nýstúdenta við
Yaleháskólann. Og ég sagði oft við
sjálfan mig, að ég ætti að æfa bet-
ur og þrautþjálfa mig, svo að ég
næði aftur sómasamlegri keppnis-
hæfni. En mér gafst bara aldrei
tími til slíks. Ég mætti í hinum og
þessum keppnum og synti næstum
vélrænt í mínum keppnisgreinum.
Ég hugsaði aldrei um keppnina, fyrr
en að henni kom. Ég var alltaf of
önnum kafinn og átti of margt ógert.
Ég var á þrotlausum þönum. Ég var
alltaf þreyttur. Ég hafði verið sund-
meistari fyrir fimm mánuðum . . .
heimsmeistari. Nú fannst mér sem
ég réði ekki lengur við þetta. Mér
fannst, að ég stæði mig ekki vel.
Þá hringdi George óvænt til mín.
Ég skýrði honum frá þessu öllu
saman, frá námsálaginu, frá kröf-
uunm, sem væru gerðar til mín um