Úrval - 01.09.1971, Blaðsíða 20

18
ÚRVAL
legg söluferðir mínar þannig, að ég
heimsæki hvert heimili nákvæm-
lega þrisvar sinnum á ári. Þannig
verður fólk ekki þreytt á mér. Ég
er kurteis. Ég þakka fyrir mig,
hvort sem þið kaupið af mér eða
ekki. Ég vil, að fólk líti á mig sem
ágætismann."
Þegar komið var til dyra, byrjaði
Herbie alltaf fyrst á að bjóða vörur
sínar: „Nokkra pottaleppa í dag?
Kannske fallegt rautt hárband
handa litla drengnum?11 Kn hann
vonaðist alltaf til að fá tækifæri til
að staldra svolítið lengur við og
masa við heimilisfólkið. Það var sú
aðferð, sem hann notaði til þess að
deyfa einmanakennd sína. Hann tal-
aði um móður sína, sem honum
hafði þótt mjög vænt um. A sumr-
in heimsótti hann alltaf kirkjugarð-
inn á Kórónuhæð á hverjum sunnu-
degi og lagði blómvönd á leiði henn-
ar. Hann hafði fest kaup á grafar-
stæði við hliðina á gröf hennar. Og
á tvöfalda legsteininum vár einnig
rúm fyrir nafn hans, fæðingardag
og dánardag. í marzmánuði árið 1968
hafði hann valið sér gráa líkkistu
og greitt fyrirfram fyrir útfarar-
kostnað sinn. Sú upphæð nam 749
dollurum og 26 centum.
Viðskiptavinir Herbie vissu, að
hann sá mjög eftir einu. Hann sagði
öðru hverju við flesta þeirra: „Ég
hefði átt að giftast, þegar ég var
ungur. Það er einmanalegt líf að
eiga enga ættingja. Ég á engan að.“
Hann skýrði frá þessu með rólegri
röddu, en alls ekki þannig, að ætla
mætti, að hann væri að biðja fólk
um að vorkenna sér.
Og húsmóðirin komst þá jafnan
í vandræði. Hún vildi halda áfram
við heimilisstörfin, en var samt
snortin af orðum Herbies. Og hún
flýtti sér jafnan að segja: „Nei, því
er alls ekki þannig farið, Herbie!
Þú átt fjöldann allan af vinum.“
„Ja, ég hitti reyndar heilmargt
fólk í starfi mínu,“ svaraði hann þá
jafnan. Svo tók hann upp pokana
sína og flýtti sér yfir að næsta húsi.
Hann gekk stuttum, hröðum skref-
um, svo að hann virtist næstum
hlaupa við fót. Þessi granni, lotni
maður hægði aldrei á sér, hvorki
að sumarlagi, þegar hitinn var slík-
ur, að enni hans var baðað svita,
né að vetrarlagi, þegar kuldinn var
slíkur, að tárin runnu úr örlítið út-
stæðum augum hans og sultardrop-
ar mynduðust í sífellu í nefi hans.
Herbie var fólki stundum til ama,
þótt hann ætlaði aldrei að vera það.
Stundum kom það fyrir, að önnum
kafin húsmóðir-, sem sá hann koma
skokkandi upp garðstíginn, ákvað
að svara ekki, er hann barði að dyr-
um. En flestar þær húsmæður, sem
slíkt gerðu, fundu til sektarkennd-
ar, og venjulega bættu þær fyrir
þetta með því að kaupa meira en
þær höfðu þörf fyrir í næstu heim-
sókn hans.
Allir kunnu að meta stolt hans,
sjálfsvirðingu og sjálfstæðisvilja.
Hann vann fyrir viðurværi sínu á
erfiðan hátt. Hann bað aldrei um
neitt, nema kannske vatnsglas ein-
staka sinnum, þegar það var sér-
staklega heitt í veðri. Og hann
reyndi aldrei að selja nágrönnum
sínum nokkurn hlut. „Ég er ná-
granni ykkar,“ sagði hann við hús-
mæður í nágrenninu, sem buðust til