Úrval - 01.09.1971, Blaðsíða 60

58
ÚRVAL
vakti hrylling í fjölskyldunni. Einn
af ættingjum hans flýtti sér því'til
Parísar, fór á fund Söruh og bað
hana um að hætta við hjónabandið,
annars myndi Henri missa nafnbót
sína, stöðu og ættarauðævi. Eins og
alltaf, þegar vanda bar að höndum,
tók Sarah strax ákvörðun um það
sem hún ætlaði að gera. Hún neit-
aði að giftast Henri, en hann fékk
aldrei að vita að það hafði verið
fjölskylda hans, sem þar var að
verki. Sarah lét hann halda að það
væri leikhúsið, sem ætti ást hennar
alla.
Það gat líka verið einhver sann-
leikur í því. Nokkru eftir að frændi
prinsins hafði talað við hana, und-
irritaði hún samning við Odéon
leikhúsið, sem líka var þjóðleikhús,
og þessi samningur kom því til leið-
ar, að eftir nokkur ár var hún aft-
ur ráðin að Comédie Francaise, en
frami hennar var nokkuð hægfara.
Sarah var ung og hafði ekki þá
ástleitni og léttúðarglens til að bera,
sem töfrar leikhúsgesti. Það kom
ekki fyrr en seinna, þegar hún
þroskaðist. Hún var bezt í sorgar-
leikjum og sögulegum leikjum. Fólk
ið vildi sjá hana í gervi furstafrúar
eða drottningar. En hæfileikar henn-
ar voru mjög alhliða, hún var jafn-
víg á rómantísk hlutverk og glens,
og hún gat gert það sem miklar
leikkonur áttu yfirleitt erfitt með,
hún gat brugðið sér í karlmanns-
líki, ef á þurfti að halda. Það voru
aðallega verk eftir Racine, Moliére,
Corneille, Voltaire, Hugo, Musset,
Dumsa, Sardout og Rostand, sem
hún gæddi lífi.
Þessi hlutverk höfðu auðvitað
mikil áhrif á hana. Þessi stórbrotnu
hlutverk gerðu hana ósjálfrátt sjálfa
að stórbrotnum persónuleika. Hún
vandist því að lifa í stöðugu um-
róti; ást og hatur fóru eins og hvirf-
ilvindur gegnum sál hennar. Hún
hafði erfiða lund, gerði miklar kröf-
ur til annarra, en ekki síður til
sjálfrar sín. En alltaf var sérkenni-
legur ljómi í kringum hana, þeir
sem töluðu við hana hrifust af töfr-
um þessarar gullnu raddar, sem var
líkust því að hún væri úr öðrum
heimi. En karlmennirnir, sem urðu
þeirrar gæfu aðnjótandi að vera í
návist hennar, vissu að hún var
raunveruleg, kvenlega töfra hafði
hún í ríkara mæli en flestar konur
aðrar.
Þegar Comédie Francaise fór í
leikferð til London, var hún orðin
„hin guðdómlega Sarah“. Áður
hafði aldrei verið nein lýsandi
stjarna við þetta leikhús, þar voru
aliir leikararnir jafnir fyrir áhorf-
endum. En nú kom það á daginn að
Lundúnabúar voru reiðir yfir því
að Sarah Bernhadt átti ekki að vera
með á fyrstu leiksýningunum, for-
sala miðanna hafði öll verið út á
hennar nafn. Comédie Francaise
varð því að breyta prógramminu.
Gleðilæti áhorfenda voru ótrúleg,
og Sarah var hyllt á ógleymanleg-
an hátt.
Eftir eina sýninguna kom ame-
rískur leikhúseigandi til hennar og
spurði:
— Gætuð þér ekki hugsað yður
að vinna yður inn mikla peninga?
Það gat Sarah vel hugsað sér.
Hún var nefnilega nýbúin að setja
sig í geysilegar skuldir, hafði keypt