Úrval - 01.11.1973, Qupperneq 8

6
Báðir fótleggir Als voru sundur-
tættir á hinn grimmilegasta hátt,
með gapandi sárum, skinn og hold
í tætlum.
Og þegar Nancy tók upp sára-
bindi úr bakpokanum þutu um huga
hennar ægilegar spurningar: Hvað
get ég gert? Á ég að skilja A1 eftir
og ná í hjálp? Finn ég hann aftur?
Blæðir honum út á meðan? Kemur
björninn aftur?
Snöktið í Alex truflaði hana.
„Erum við að deyja, mamma?“
spurði hann. ,,Er pabbi að deyja?“
SLÓÐ f GILINU
Þetta var nóg fyrir Al. „Við skul-
um fara héðan,“ sagði hann og staul
aðist á fætur með aðstoð Nancy.
Með harmkvælum dróst hann á
hækjum einhvern veginn þangað,
sem dótið þeirra var.
Nancy bar Alex í bak og Önnu
litlu í fanginu — 65 pund að minnsta
kosti. „Það var nauðsynlegt, í öllu
þessu,“ sagði Nancy, ,,að látast vera
óhrædd og vongóð vegna barnanna.
Ekkert er ægilegra fyrir börnin en
að finna uppgjöf og örvæni foreldra
sinna. Anna hafði enn ekkert sagt,
og ég var orðin áhyggjufull hennar
vegna.“
Þar eð birnan hafði farið niður
stíginn í þá átt, sem þau höfðu kom
ið, þorðu þau ekki að fara þá leið,
heldur annan stíg, sem þau héldu
að hlvti að liggja út úr skóginum.
Og nú voru þau komin á troðning,
sem þau töldu vera veiðistíg stang-
veiðimanna, en sú von brást eftir
nær stundar göngu.
Þau komu nú að rjóðri og bar
ÚRVAL
sannarlega ekki saman um hvert
halda skyldi.
Þau gátu séð þaðan út á fljótið
Athabaska, og töldu sig engan ann-
an kost sjá vænlegri en halda sig
að ánni í áttina til menningarinnar
út úr skóginum.
Brött kleif lokaði þeim leiðinni.
En þau fundu samt hlykkjótta dýra
slóð gegnum skógi vaxið gil, og
hvergi annars staðar fært.
Nancy man, að hún var alveg að
hníga niður undan þunga barnanna
og óttanum við uppgjöf Als. Hún
gat fengið Alex til að ganga á eigin
fótum.
Allt til þessa dags segist hún ekki
vera viss um, hvernig A1 gat kom-
izt þetta. Sennilega réði þar mestu
um hin mikla skíðaþjálfun hans.
A1 segist bara hafa vitað sig
verða að komast einhvern veginn
og bókstaflega skriðið á maganum,
dragandi eftir sér fæturna, um ieið
og hann notaði stafina eða prikin.
sem hann byrjaði með.
Á botni gilsins fundu bau hjól-
för og sér til óumræðilegs léttis.
heyrðu þau suð í olíudælustöð þar
rétt hjá.
A1 komst nú nokkurn veginn til
meðvitundar í von um skjóta hjáip.
Börnin voru kyrr hjá honum meðan
Nancy hljóp inn á stöðina og hratt
upp hurðinni.
Hún hrópaði á hjálp með röddu.
sem yfirgnæfði allan véladyninn.
Ekkert svar. Að síðustu kom hún að
hurð, sem á var letrað:
..Aðeins verkamenn."
Innan dyra sátu fimm menu að
dagverði.