Úrval - 01.12.1973, Blaðsíða 103

GREIFYNJAN í BLOOMSBURYGÖTU
101
miklu, Eldsvoðann mikla, Napole-
on-styrjaldirnar. Og svo var þessi
öld.
Eg spurði: „Og lokuðu þeir „The
Tower“ með allri þessari viðhöfn
á hverju kvöldi meðan loftárásirn-
ar stóðu yfir?“
„Já, það var gert,“ svaraði hann.
Mánudaginn 21. júní.
Reyndi að fá miða fyrir Nóru,
Sheilu og mig á „Jónsmessunætur-
draum“, sem sýndur er hjá „The
Royal Shakespear Company". Það
er sú leiksýning í London, sem
mig langar mest til að sjá. En það
er líka eina sýningin, sem hótelið
getur ekki útvegað mér miða á.
Uppselt er á allar sýningarnar, sem
eftir eru.
Carmen hringdi til að minna mig
á, að í fyrramálið stendur til, að
ég skoði mig um í bókabúðum,
eftir hádegið samkvæmi bar sem
gefnar verði eiginhandaráritanir og
að lokum kvöldverður haldinn mér
til heiðurs af André Deutsch.
Eg spurði Carmen, hvað ég ætti
að gera, ef einhver kæmi til að
biðja mig um eiginhandaráritun.
Hún svaraði: „Talaðu við forstjór-
ann, — hann er alveg perla. Eftir
tuttugu mínútur skaltu segja, að
þú hafir höfuðverk, og þá útvegar
hann þér leigubíl."
Mjög gaman í hótelanddyrinu,
því þar var haft við mig viðtal frá
„Evening Standard", og í því var
sagt: „Hún kemur til London í
snotrum sjóliðabuxum frá Saks, en
að öðru leyti er stíllinn franskur.
Ekki sem bezt blanda!"
Þriðjudaginn 22. júní.
Við fórum milli bókabúðanna í
rigningu. Alls staðar var bókin „84,
Charing Cross Road“ sýnd á áber-
andi stöðum, og allir forstjórarnir
og sölufólkið hneigði sig og hristi
hönd mína. Eftir að hafa hlotið
þessa reynslu í þrem verzlunum
var mér það ekkert nýnæmi leng-
ur. Til áritunar-samkvæmisins kom
um við klukkan hálf þrjú, — og
getið þið hugsað ykkur langa röð
af fólki bíða eftir minni þýðingar-