Úrval - 01.12.1973, Blaðsíða 120

118
ÚRVAL
annar öreigi með fullt hús af slæp-
ingjum."
En þegar ég sneri mér við til að
þýða, var fulltrúinn á leið til dyra,
tautandi eitthvað, sem mér kom
fyrir eyru sem jiddíska.
Pabbi ljómaði af ánægju. Hann
hafði varið sín mannréttindi. ,,Þetta
er gott land,“ sagði hann á fínustu
ensku.
ÁST
Æfingartími minn í ástarmálum
var langur og strangur.
Líkt og aðrir, venjulegir dreng-
ir bvrjaði ég sex ára að dýfa tíkar-
spenum telpnanna ofan í blekbytt-
ur á borðunum í skólastofunni.
Þrettán ára var ég farinn að
skrifa eldheit ástarbréf, þar sem ég
bauðst til að klífa hæstu tinda og
kafa dýpsta djúp og bjóða stúlk-
unni út í skóg, ef vrði sólskin um
helgina.
En það krafðist samt mikils hug-
rekkis að ganga um götuna með
stúlku. Sjálfsagt þótti, að maður
hefði stolizt í slíka ferð. Og um
það var svo spurt opinberlega með
miklum hávaða, meira að segia
birtust teikningar af slíku á þeim
gatnamótum, sem maður hafði ver-
ið á. ..Sjáið kauða, hann er farinn
að vera með stelpum.“
Svo var hermt eftir, með oln-
boga við síðu og ,,karlmannlegt“
göngulag.
Reynandi var að segja: „Þetta
var hún frænka mín.“ Það var
nefnilega allt í lagi með bað, að
strákur sæist á götu með frænku
sinni. Frænkur voru ekki venju-
legar stelpur. Þær voru bara
frænkur. Og þetta gat einnig verk-
að á annan hátt. Stelpa var talin
örugg í fylgd með frænda sínum.
Mamma skipaði mér einu sinni
að fara á skóladansleik með frænku
minni, af því að ,,vinurinn“, sem
hún átti að fara með, forfallaðist
á einhvern hátt.
„En mundu nú,“ sagði Soffía
frænka mín, það hét stelpan, „að
segja, að þú sért bara strákur, en
ekki, að þú sért frændi minn. Og
svo skaltu líka muna, að þú ert
hér ekki til að skemmta þér held-
ur til að dansa við mig.“
Frá átján ára aldri gengum við
oft um trjástíg í garði við íbúðar-
húsin, þar sem ástin gneistaði, öll-
um rafstraumi meir. Eldheitur and-
ardráttur okkar var eins og gufu-
ský, og aldrei kólnaði nóg.
Þetta voru hópgöngur. Allt einka
líf var útilokað. Eitt parið einangr-
aði sig kannski í metra fjarlægð
frá því næsta.
Alls konar vegfarendur og ást-
laust fólk anaði fram hjá og lét
sem það sæi ekki. En enginn veru-
leg og venjuleg umferð gat truflað
okkur. Til þess þurfti bálreiða feð-
ur stúlknanna, og stundum dugði
varla til, þótt þeir yrðu æstir.
Klukkan tíu var hringing, og all-
ir áttu að halda heim.
Sekúndu síðar var hurð opnuð,
og köll bergmáluðu milli trjánna
og inn í göngin. „Rut, klukkan er
orðin tíu.“ Og Rut varð svo hrædd.
að hún hefði getað kysst póstkass-
ann góða nótt í ógáti.
Til að auka ánægjuna hafði al-
menningseldhús verið sett upp í
nánd við ástarstíginn og göngin