Úrval - 01.12.1973, Blaðsíða 124

122
ÚRVAL
verðir þá einhvern tíma hamingju-
samur.“
Svo mætti virðast, sem stöðug
áheyrn okkar að slíkum orðaskipt-
um hefði gert okkur mannhatara
fyrir tímann.
En það var öðru nær. Við skild-
um fljótlega, að maður og kona
hafa sífellt eitthvað að segja sér
til varnar. Það er nauðsyn. Það eru
ekki aðeins tvær hliðar á hverri
fullyrðingu. Þær eru margar tylft-
ir.
Ein af ástæðum þess, að Guð
sagði „Þú skalt ekki mann deyða“,
var einmitt sú, að .,þú“ þyrftir fyrst
að heyra allar ástæður og alla þætti
sögunnar, áður en ,,þú“ gætir tek-
ið slíka ákvörðun.
f mannlegum viðskiptum er ekki
til neitt fullkomið og endanlegt
svar. Samtal, hvísiað eða hrópað,
er óendanlegt og eilíft. Leitin að
svarinu er í raun svarið sjálft.
ALLA ÆVI
Eg var orðinn 25 ára, þegar ég
loks hafði bæði kjark og efni til
að segja við Esther:
„Viltu giftast mér og gera mig
hamingjusamastan allra manna við
Saratogastræti?“
Og hún sagði umsvifalaust:
„Sam,' ég hef nú þegar verið
spurð um þetta."
Mér féllst hugur. „Ha, hvað. Þú?
Hver hefur beðið þín?“
„Mamma og pabbi, margsinnis.
Ég hef bara beðið eftir, að einhver,
auk þeirra, segði eitthvað.“
Brúðkaun okkar var 27. desem-
ber. Brúðkaupið byrjaði seint, en
gráturinn þeim mun fyrr. Það er
erfðavenja að tárast við gleðiat-
hafnir (Gyðinga og fleiri), einkum
kvenfólkið.
Tárin eiga að mestu rætur að
rekja til vantrausts á hreina gleði
í mannlegu lífi. Við trúum raun-
verulega ekki, að líf og dauði séu
eitt og hið sama. Auk þess elska
lífið og dauðinn okkur.
Enginn leið er betri til að tjá ást
en tár. Þar mætast innræti og um-
hverfi. Láttu tárin falla feimnis-
laust niður vanga, og ástúðin magn-
ast í eigin barmi og ekki síður í
hjörtum vina þinna. Það verða
fossaföll af ástúð. Hvað væri brúð-
kaup án tára? Ómerkileg eftirlík-
ing í hæsta lagi.
Allir þátttakendur í athöfninni
grétu, annaðhvort í skrúðgöngunni
inn í kirkjuna eða þá í hliðarstúk-
unum síðar.
Eldra fólkið hafði þau forrétt-
indi að ganga á undan inn, eins os
sagt er, að hafi verið um gestira í
örkinni hans Nóa. Afi og amma.
faðir og móðir, frændi og frænka,
öllum var heilsað með helgum
söngvum.
Aðalflytjendur vígslunnar söfn-
uðust undir altarinu. Pabbinn las
hiónavígsluvottorðið fyrst á amr-
ísku, svo á ensku. bauð mé" að
hafa yfir orðin helgu á hebreskv
„Með þessum hring víeist ég bé".“
Sagði okkur svo að ..aukast e"
margfaldast og uppfylla iörðim“.
(Minna gat það varla veriðh
Sagði mér að bjóða skipti á ö11-
um mínum veraldlegu eignum
(hvaða eignum?) með brúði minni.
að jöfnu. Lét okkur síðan bergia