Úrval - 01.12.1973, Side 116

114
„Þú skalt aldrei ljúga,“ sagði
hann. „En þú þarft ekki heldur
að segja allan sannleikann. Lokaðu
bara munninum. Þögn er gull.“
„Hvað ertu gamall, drengur?“
spurði húsvörðurinn.
Ekkert svar.
„Hvað gæti hann verið gamall?"
spurði pabbi aftur. „Hann kann
ekki einu sinni að tala ennþá."
Það gat heppnazt að fá penní hjá
pabba, ef maður hlustaði nógu lengi
á ráðleggingar hans.
„Áttu við, að ég eigi að borga
þér fyrir að búa hjá okkur? Eða
viltu kannski fá arfinn útborgaðan
að mér lifandi?"
Beiðnin varð þá ekki einungis
árangurslaus, heldur einning ókurt-
eisleg.
„Einmitt af því, að þú baðst mig,
þá færðu ekki neitt.“
„Pabbi, ég bað ekki um neitt.“
„Gott og vel, þú biður ekki um
neitt og þá þarftu ekki neitt.“
Pabbi gat einungis „veitt stuðn-
ing“ til siðgæðismálefna og menn-
ingar.
„Mig langar í skóla,“ sagði Jói,
bróðir minn.
„Hver er á móti því?“ spurði
pabbi.
Þegar Kobbi bróðir sagðist vilja
verða tannlæknir, sagði pabbi:
„Ágætt, á tannlækni þarf ég að
halda.“
Pabbi hafði aldrei heyrt getið um
Horatio Alger, hjólreiðahetjuna
miklu, uppáhald allra bandarískra
stráka, svo að við tókum okkur til
og fræddum hann um þetta mikil-
menni,
„Hann byrjaði á því að bursta
ÚRVAL
skó, pabbi, og á einu ári varð hann
svo milljónamæringur."
„Milljón dollarar, það er mikill
peningur,“ sagði pabbi. „Hann hef-
ur ekki notað mikla skósvertu.“
Þegar ég ætlaði að verða kenn-
ari, var mér úthlutað héraði í næsta
nágrenni við bernskuheimili mitt.
Ég man, hve þrumu lostinn ég
varð, þegar ég kom inn í geymslu
skólans, þar sem „tapað og fund-
ið“ stóð skrifað yfir dyrunum.
Þarna voru hrúgur, fjársjóðir, af
pennum, gleraugum, buddum, peys-
um, lyklum, skautum, beltum, bind
um, sem enginn hafði spurt eftir.
Samkvæmt mínu heiðarlega og
hreina gyðinglega uppeldi var allt
bruðl með jarðneska muni synd
gegn mönnum og Guði.
É'g sá — og sé raunar enn — lýs-
andi fingur Guðs benda niður til
mín gegnum glufu á skýjunum og
heyrði — og heyri enn — ægilega
dómsrödd himnanna hvísla:
„Halló, Sammy, gættu að, hverju
þú glatar með hirðuleysi og kast-
ar frá þér með lítilsvirðingu. Bíddu
bara, þangað til ég segi henni
mömmu þinni frá þvi. Viltu það?“
Samkvæmt okkar lífsskoðun var
allt fengið að láni: Skór, sokkar,
frakki, fæða — já, lífið sjálft.
Og við áttum að lána.
„Af hverju ertu í regnkápunni
minni?“
„Vildirðu heldur, að ég gerði föt-
in þín, sem ég er í, rennandi?"
Bróðir minn gat átt til að segia:
„Hver er að koma barna?“ Ég
leit við, og kjötbollan mín hvarf af
diskinum.
Þegar Bill, bróðir minn, var