Milli mála - 2023, Qupperneq 222

222 Milli mála 15/2/2023
Cristina Civale
Malbec1
Eldsnemma hvern laugardagsmorgun pakkaði mamma niður í
tösku fyrir mig áður en hún fór á aukavakt í vinnunni. Þetta var
alltof stór taska fyrir það sem hún taldi mig þurfa að taka með mér í
skemmtigarðinn. Í hana fóru grænu baðfötin með hvítu tunglunum
og gamla slitna brúna handklæðið sem hún hafði hætt að nota á
baðherberginu. Í töskuna fóru einnig sandalarnir sem ég fékk í jóla-
gjöf, gúmmíteygja í síða, hrokkna hárið mitt sem féll niður á bak og
lítið hulstur með greiðu. Ég hefði líka viljað hafa sápu, sjampó og
sólarvörn meðferðis en ég var svo hrædd við mömmu mína að ég
þorði ekki að biðja um það. Hún var bara þannig. Á þessum tíma var
hún þrjátíu og fimm ára og ég átta. Ef ég vogaði mér að biðja um
einhvern óþarfa þegar við fórum í bæinn að versla átti hún það til að
taka svo fast um lærið á mér að mar kom fram eftir alla fimm fingur
hennar. Það þurfti ekki að vera annað en minnsta krús af ískurli eða
Jack-súkkulaði, sem mig langaði svo mikið í af því að mér þótti
gaman að safna litlu dýrunum sem leyndust í pakkanum. Oft þegar
hún kom að mér þar sem ég lék mér með fallegustu dúkkuna mína,
þessa sem talaði þegar ég togaði í snúru, hótaði hún að senda mig í
heimavistarskóla ef ég togaði of fast. Vegna alls þessa kvartaði ég ekki
út af töskunni. Mamma átti það til að kalla mig dekurdrós og græn
augu hennar loguðu af bræði og skutu gneistum og fylltu mín af
tárum.
Ég fór í skemmtigarðinn með pabba. Á laugardögum lokaði hann
varahlutaverslun sinni þrátt fyrir að mamma heimtaði að hann hefði
opið. Við vorum ekki efnuð. Þess vegna fór hún í vinnuna og hann
með mig í garðinn. Í sannleika sagt átti hann engra annarra kosta völ
1 Cristina Civale, Microfelicidad y otros relatos, Buenos Aires: Milena Caserola, 2013, bls. 315-323.
10.33112/millimala.15.2.10