Milli mála - 2023, Síða 224

224 Milli mála 15/2/2023
útbúa kvöldverðinn, þvo diskana, búa til chimichurri-sósu og koma
mér í háttinn.
Í skemmtigarðinum leið mér eins og ég hefði einhver áhrif.
Risavöxnu svæðin sem lágu niður að Lujan-ánni, breiðu göngustíg-
arnir umkringdir trjám, ferjan sem flutti okkur frá einum bakka að
hinum. Tigulegu marmaratröppurnar, tennisvellirnir sem ég steig
aldrei fæti á og bátarnir sem ég sigldi aldrei með. Fólkið sem sótti
garðinn var ólíkt því sem ég átti að venjast og í augum barnsins var
það fjarlægt, glæsilegt og óaðgengilegt vegna klæðaburðar og fág-
aðrar framkomu. Allt þetta hjálpaði mér að takast á við einmana-
leikann sem þessar ferðir í garðinn fylltu mig. Þar átti ég enga vini,
átti ekki samskipti við neinn og sat ein á bekk á meðan pabbi og
vinir hans léku botsía, leik sem ég skildi aldrei almennilega. Ég skildi
aldrei hvenær pabbi tapaði og hvenær hann vann. Og það merkilega
var að honum fannst þetta ekkert skemmtilegt. En til þess að geta
verið í þessum draumaheimi þoldi ég gjaldið sem það kostaði, ein-
semdina og skilningsleysið.
Þegar tími var kominn til að grilla, afhentu pabbi og vinir hans
öðrum hópi völlinn og færðu sig yfir að grillunum. Sá úr hópnum
sem hafði komið fyrstur hafði tekið það frá. Það var sjaldan sem faðir
minn mætti fyrstur. Hópurinn settist við borðið og á meðan þeir
gæddu sér á innmatnum, krydduðum pylsum, blóðpylsum og brisi,
biðu þeir spenntir eftir steikinni og stundum fylgdi biti af lund. Það
sem aldrei vantaði hins vegar voru tvær fimm lítra flöskur af rauð-
víni. Innihaldið var þambað úr plastglösum og yfirleitt langaði þá í
meira. Þeir voru ekki erfiðir með víni, það versta sem gerðist var að
þeir lentu í hávaðarifrildi um pólitík. Enginn lét hendur skipta,
enginn kastaði upp og enginn varð sérlega árásargjarn. Ég borðaði
hálfa pylsu og sat við hliðina á pabba og hlustaði á samræðurnar eða
hrópin ef því var að skipta. Það var skemmtilegt, en stundum þegar
þeir voru svona háværir í langan tíma skammaðist ég mín og sat
þögul eins og gröfin og velti fyrir mér hvað allt þetta fágaða fólk í
kringum okkur hugsaði um þessi niðurlægjandi hróp og köll.
Einn laugardaginn gat pabbi ekki leikið botsía þar sem enginn af
félögum hans mætti í garðinn. Pabba fannst þetta mjög óþægilegt og
reyndi að koma sér inn í aðra hópa sem voru að spila en það gekk
ekki. Þetta voru lokaðir hópar og þeir vildu ekki hafa hann með.
MALBEC
10.33112/millimala.15.2.10