Goðasteinn - 01.09.1998, Page 37
Goðasteinn 1998
Grétar Haraldsson, Miðey:
Við Fliótið
Ána sem kemur úr fjöllum í flaum
fær ekkert tafið, með rastir í straum
í leysingum úfin og Ijót.
Kolmórauð bólgin hún breytir oft leið,
byltist um sanda á för sinni greið.
Máttugt er Markarfljót.
Fólkið sem bæ átti á bökkum þess sagði
frá brauki sem engan á trúnað það lagði,
með skötur og þríhöfða þurs.
Svo valdi það vaðið, og hestunum treysti
vandamál hinna sem ferð áttu um leysti,
en spurði ekki, hvur er og hvurs.
Og bað ekki um borgun né tímana sparði
en baslið allt leið oft, svo fyrr en það varði,
og gat verið svolítið gaman.
Stundum þá höfðu menn fréttir að færa,
í fásinni mátti það hugleiðing næra.
Og þá var svo hlegið saman.
Á veturna yfir er viðsjált að fara
oft vond er þá Áin, og djúp milli skara.
I röstinni skvamp og skrið.
Þá komu menn kaldir og blautir um fætur,
en konurnar vöktu að þurrka um nætur,
á hlóðum, með hellur við.
Ef ljósmóður þurfti, eða lækni að sækja
er ljóst að þær skyldur varð bóndinn að rækja
jafnt vetur sem vorblíðan dag.
Og oft mátti björgina sækja til sjávar
saðningu í maga í hungri sem þá var,
ef brimlaust var sjávarlag.
Mennirnir kunnu frá mörgu að segja
í máttvana þökk vil ég höfuðið hneigja,
því hættan var háskaleg við,
í myrkri og regni að sundríða Ána,
og renna sér fótskrið, á ísnum að hlána,
með hestinn þá sér við hlið.
-35-