Goðasteinn - 01.09.1998, Síða 101
Goðasteinn 1998
Guðrún Jakobsdóttir frá Holti:
Frændi minn í Varmahlíð
Þegar ég vitjaði æskustöðva minna
undir Vestur-Eyjafjöllum á síðasta
hausti (1996), fannst mér allt eins og
þá er ég kvaddi þær unglingur.
Vissulega voru fjöllin hin
sömu, fossar, lækir,
bændabýlin og Vest-
mannaeyjar við sjón-
deildarhring, og aldan við
ströndina kvað með
þungum róm svo sem
ætíð áður. En víst var
margt á annan veg en þá.
Fólkið mitt er ég ólst upp
með hafði flest kvatt.
Rödd þess var þögnuð og
hin milda hönd stirðnuð,
er fyrrum strauk mér hlýtt um vanga.
Leið þess hafði legið til hvíldar í hinum
milda faðmi sveitarinnar, en víst voru
nöfn letruð á bautasteinana, sem ég
horfði á með þakklæti og lotningu.
Ingi frændi
Ég staðnæmdist við nýlegt leiði
frænda míns og vinar, Einars Inga
Einarssonar bónda frá Varmahlíð. Hann
var einn af þeim sem hafði lokið merku
ævistarfi. Ingi eins og hann var ætíð
kallaður hafði tekið við biii í Varmahlíð
eftir lát foreldra sinna og var hann
þeim ætíð hin styrka stoð. Varmahlíð er
fögur jörð en var erfið á ýmsan hátt.
Náttúrufegurð er þar einstök. Holts-
ósinn, lygn á góðviðrisdögum, er
augnayndi, bæjarlækurinn
með sinn fríða foss og
hjalandi klið veitti meira
en ytri gleði. Hann færði
fjölskyldunni hið daglega
ljós og yl eftir að tækni
og þekking var til að nýta
hann til daglegra þarfa.
Anægjulegt var að
heimsækja fjölskyldu
Inga, en foreldrar hans
breiddu út faðm sinn móti
öllum er að garði bar, ljúl’
og hlý í önn dagsins. Þannig var
fyrirmynd barna þeirra, enda hafa þau
ríkulega erft þessa góðu kosti. Ég varð
oft vör við það, þó langt væri á milli
okkar, t.d. hringdi Ingi til mín og bauð
okkur hjónunum hey er harðindi voru
mikil á Norðurlandi, en þá urðu Sunn-
lendingar til bjargar starfsbræðrum
sínum norðan heiða. Sem betur fór
þurftum við ekki aðstoð, en sagt skal
frá vináttu frænda míns, sem ég vil
þakka einlæglega. Einnig, meðan
heilsa hans var sæmileg, sótti hann
okkur nokkur haust eftir að leið okkar
-99-