Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 2020, Qupperneq 27

26
Múlaþing
draum sinn. Þótti henni hún vera stödd í baðstofunni á Eiríksstöðum og kom þar til hennar
kona, sem hún þekti ekki. Þótti henni hún segja: „Far þú og seg þú Gunnlaugi, að hann skuli
ekki fara einn að fé sínu á Hrafnkelsdal frá þessum tíma og til góuloka. Vilji hann ekki fara
eftir þessu ráði mínu, og fari einn að fé sínu eftir sem áður, er honum bráður bani búinn.
En eftir góulok er honum óhætt einum.“ Síðan þótti Solveigu konan hverfa og vaknaði hún
um leið. Kvað Solveig sér hafa orðið hermt við drauminn og ráðið af, að finna hann þegar
og segja honum hann, og nú vildi hún biðja hann, að fara eftir þessu ráði draumkonunnar,
og þætti sér miklu skifta, að hann gerði það. Gunnlaugur mælti: „Ekki er annað líklegra, en
draumurinn sé markleysa ein. En þó vil ég gera það fyrir orð þín, að hafa mann með mér á
dalinn þennan tíma, sem til var tekinn. Hefir þú sýnt ást þína og umhyggju fyrir mér, með
því að gera þér ómak hingað, til að segja mér draum þinn. Veldur þú nú engu, þó að ver fari,
en þú vilt.“ Feldu þau síðan talið.
Næstu 3 skifti, er Gunnlaugur fór til fjár síns í Hrafnkelsdal, hafði hann unglingsmann með
sér, og varð einskis var, er honum þætti grunsamt. Hugði hann þarflaust að halda því áfram
og fór einn í dalinn hið fjórða sinn. En það kvöld kom hann ekki heim. Leið svo nóttin og
kom Gunnlaugur ekki. Þótti þá víst, að ekki væri alt eðlilegt um hann. Kom mönnum í hug
draumur Solveigar, því að ekki var honum haldið leyndum, eftir að hún hafði sagt Gunnlaugi
hann. Þótti líklegt, að hann mundi þvi miður ræst hafa.
Var nú safnað mönnum til að leita Gunnlaugs og urðu þeir 8 saman, er leita fóru. Héldu
þeir inn vestanverðan Hrafnkelsdal inn að örnefni því, er „Lundur“ heitir og þaðan inn að
skógi þeim, er verður innarlega í dalnum, og urðu þeir einskis varir. Þá héldu þeir út dalinn
austanverðan. Komu þeir þá bráðlega í för Gunnlaugs. Sáust þau vel, því að föl var á jörðu.
Voru förin nokkuð uppi í hlíðinni og láu út eftir henni ofarlegar. Voru þau fyrst að sjá stígin
með venjulegum gönguhraða. En alt í einu sást að Gunnlaugur hafði farið að hlaupa ákaflega.
Sást þar frá önnur slóð niður við ána undarlega stórskorin og lá í sömu átt ofan dalinn. Héldu
slóðirnar jafnhliða ofan dalinn, en neðri slóðin stefndi þó hærra og hærra, eins og sá, er hana
fór, vildi komast í veg fyrir Gunnlaug. Láu slóðirnar þannig langan veg. Loks komu þær að
breiðu jarðfalli. Þar stökk Gunnlaugur þegar yfir, en óvætturin, sem elti hann, leitaði ofan
með jarðfallinu og fór yfir enda þess við ána. Dró þá nokkuð sundur með þeim Gunnlaugi
um stund, en brátt dró þó saman aftur og loks náði óvætturin honum. Var þá ekki að sökum
að spyrja. En enginn kann frá atgangi þeirra að segja. Það eitt sást, að þar hafði orðið hörð
viðureign, því að þar var traðk mikið, og þar lá stafur Gunnlaugs margbrotinn; var það stór
og sterkur broddstafur með beinhnúð rendum á efri enda. En ekki var Gunnlaugur þar; hafði
hann sloppið frá óvættinni í það sinn. En brátt hafði hún þó náð honum aftur. Var þar enn
traðk nokkurt, er fundum þeirra bar aftur saman. Og þar lá líkami Gunnlaugs andvana og illa
til reika; var hann snúinn úr öllum liðamótum og allavega lemstraður.
Leitarmenn skiftu nú liði. Fóru fjórir þeirra með lík Gunnlaugs heim að Brú, en hinir
fjórir fóru að rekja spor óvættarinnar, ef þeir kynnu að verða einhvers vísari um hana. Sögðu
þeir sporin verið hafa sem hlemmur í lögun, eða eins og maður hefði gegnið á þrúgum. Víða
sáu þeir bæli í slóðinni, eins og óvætturin hefði verið að smáhvíla sig. Var blóð í bælunum,
svart eins og tjara. Þá er þeir höfðu rakið slóðina all-lengi, sáu þeir, að hún mundi liggja inn
til jökla. Snéru þeir þá heim á leið. Eigi varð vart við óvætt þá síðar.
Gunnlaugur varð mjög harmdauði ástvinum sínum. En ekki virtist Þorkeli gamla á Eiríks-
stöðum fallast mikið um fráfall hans, því að þegar hann heyrði um það, sagði hann: „Svona