Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 2020, Síða 33

32
Múlaþing
Það veit heilög hamingjan,
hvernig sem það færi,
þennan ætti ég einan mann,
ef þess kostur væri.
Vísan varð því miður ekki á vegi dr. Sigurðar
Nordal er hann skrifaði formálann snjalla að
Þyrnum Þorsteins árið 1943.
Páll og Ragnhildur áttu síðasta heimilið
hjá Jóni bróður Páls. Hæg voru heimatökin
hjá Þorsteini með að heimsækja þau. Það er
glöggt við lestur vísnakvers að Þorsteinn hefur
hvatt þar reglulega dyra síðasta æviár Páls.
Páll var það sem kallað var talandi skáld.
„Óðara en ég andann dreg – oft er vísan
búin,“ segir í einni. Ljóðasafn hans er mikið
að vöxtum en mörg vísan og mörg ljóðin
hafa farið forgörðum. Gunnar Gunnarsson
víkur að síðustu vísum Páls í formála sínum
1942 og tilfærir tvær, aðra frá Héraði, hina
norðan frá Sléttu, annarra ekki völ. Þorsteinn
gerir síðustu vísum Páls góð skil og þær eru
tengdar ævilokum og Ragnhildi, sjö talsins.
Dagsetningar tengjast heimsóknum Þorsteins
til Páls. Ártalið 1902, með spurningarmerki
er sett við þá fyrstu:
Dauðinn hefur oft í ár,
augna þinna flúið tár.
Hann sá þú mundir sakna mín,
svo hlífði hann mér vegna þín.
Í júlí, 1905
Áður gekk ég yfir fjöll,
ærið langan veginn,
nú er þessi ævin öll
úti og ég er feginn.
Í september, 1905
Það hefur gengið margt á mót,
mest á ellidögum,
því er nú engin, engin bót
önnur en skipta högum.
10. október, 1905
Arma hlýja hefurðu,
um hálsinn minn, þá vefurðu,
góða kossa gefurðu,
hjá gamla Páli sefurðu.
14. október, 1905
Mínum raunaferli frá
fátt er nú að segja,
nema að söm er þessi þrá
í þínu skauti að deyja.
18. október, 1905
Komdu nú með létta lund,
lipra hönd og mjúka,
láttu hana litla stund
lækna mína sjúka.
20. október, 1905
Aldrei hef ég eina stund
í orði eða verki svikið þig,
en þegar ég hníg í bænablund
býst ég við þú eigir mig.
Það er með sanni sagt að engir muni hafa
unnað konu sinni heitar en Páll Ólafsson.
Afmælisdagur Ragnhildar var 5. nóvember.
Páll fegraði hvern afmælisdag hennar með
ljóði. Hann dó 23. desember 1905. Þorsteinn
sendi Ragnhildi afmæliskveðjur í ljóði næstu
ár. Ég tek hér upp tvö erindi úr kveðjunni
1906:
Hver á nú að heilsa þér
hlýjum bragarorðum?
Nú er 5. nóvember,
nú saung annar forðum.
Blessuð veri harpan hans,
hún gaf ykkar degi
sólskin nóg í sigurkrans,
þó síðan aðrir þegi.