Eir - 01.07.1900, Blaðsíða 6

118
af því, að líffærin hætta að starfa, en þau hætta að starfa af
því, að þau eru orðin eitthvað biluð, en sú bilun kemur aftur
af ellihrömuninni. Oftast kemur ellidauði af því, að lungu
gamalmenna visna og kemur í þau bjúgur, sem veldur dauð-
anum.
Spurningin um það, hvort komast megi hjá dauðanum,
stendur þannig í nánu sambandi við spurninguna um það, hvort
komast megi hjá ellihrörnun, en úr þessari síðarnefndu spurn-
ingu verður naumast skorið með reynslunni og ekki heldur
með því að bera eliihrömun mannsins saman við ellihrörnun
dýranna. Dýrin ná mjög misháum aldri, sum lægri dýr lifa
altaf jafn lengi; flest dýr lifa skemur en maðurinn, en aldur
sá, sem þau ná, er jafnari. Þó eru þau ekki fá, sem lifa hér
um bil jafn lengi og maðurinn, hvort sem tekið er tillit til
meðalaldursins eða til mismunar þess, sem er á aldri þeim,
sem einstaklingarnir ná.
Yér verðum því fyrst um sinn að iáta oss nægja að skoða
dauðann sem óumflýjanlega afleiðing ellinnar, þó að enginn
verulegur sjúkdómur komi til, og það virðist sennilegt, að
dauðinn sé ekki eingöngu afleiðing af þeim skaðlegu áhrifum,
sem líkaminn verður fyrir á æflnni, heldur leiði hann beinlínis
af líkamseðli voru.
Margföld reynsla heflr sannað, að afkvæmi náskyldra for-
eldra eru veikiiygðaii og heilsuverri on börn óskyldra foreldra.
A þetta sér einkum stað um afkvæmi systskynabarna, af því
að það kemur sjaldan fyrir, að nánari frændur giftist eða
eigi börn saman. Oftast kemur það fyrir, að böm slíkra for-
eldra verða daufdumb, fábjánar eða fái sérstakan sjúkdóm í
sjónhimnuna; stundum líka að þau verða óhæf til barngetn-
aðar, skammlíf, fæðast með hjartasjúkdómi eða niðurfallssýki.
Af hverju stafar nú þetta?
Snmir hafa. haldið, að þessi veila stafaði beinlínis af
skyldleika foreldranna og að það væri nauðsynlegt að fá „nýtt