Eir - 01.07.1900, Síða 7

119
blóð“ inn í ættina til þess að afkvæmin yrðu hraust; en þessi
skoðun hefir reynst miður rétt; þvi að sumstaðar í afskekt-
um héruðum, þar sem ættingjar giftast oft saman, hefir það
reynst., að slík hjón hafa átt hraust afkvæmi. Aftur á móti
virðist það vora sennilegt, að þetta stafi af því, að hver ætt
beri í sér vísi til sérstakra arfgengra sjúkdóma, þótt leynt fari,
og að þessi vísir „safnist þegar saman komur“, of náskyldir
giftast saman og magnist hjá afkvæminu, svo að úr verði
sýnilegur sjúkdómur. Þegar nú náskyldir ættingjar giftast,
som að ytri ásýnd eru hraustir og heilbrigðir, en bera í sér
ósýnilegan vísi til sjúkdóms, þá fær afkvæmið sjiíkdómsvísinn
frá báðum foreldrunum og verður hann þá svo magnaður, að
hann kemur í ljós.
(Laualega þýtt af J. J. eftir C. Lange).
---------<x>*<>.
Turfmaslíiptinin ó Tslandi d 19. öldinni.
Eftir
landlækni Dr. J. Jónassen.
Fyrir nokknim árum ritaði ég stutt yfirlit yfir lækna-
skipun lands vors frá fyrstu byrjun.1 Tar sem vér nú erum
að kveðja nítjándu öldina, virðist vel við eiga, að ryfja upp
fyrir sér, hvernig læknaskipunin hefir verið á nítjándu ðldinni.
Hundrað ár er langt tímabil, og það ræð urað líkíndum,
að læknaskipunin hafi, eins og flest annað, tekið stór-miklum
breytingum. Land vort er jafnstórt nú sem árið 1800, en
fólkið er fleira; um aldamótin 1800—1801 voru rúmlega 47,000
manna hér á landi en nú um 76,000.
Liínaðarhættir, híbýli manna og öll menning hefir tekið
1) Sjá Tímarit hius íslenzka Bókm.fél. XI. árg.