Eir - 01.07.1900, Side 59

171
er kunnugt um það, að sótt.kveikjan er í hrákum hans og
getur komist, úr þeim í lungu annara inanna, ef hann hrækir
á gólfið — margur maður hefir þenna sjúkdóm og veit þetta
og hrækir þó á gólfið — i hugsunarleysi, veldur öðrum mönn-
um heilsu og liftjóni, hálf-vitandi, hálf-óafvitandi, og finnur
litla eða enga sök hjá sér; og aðrir í kring, vita þetta líka og
horfa á þetta og dæma manninn — sýknan, rannsóknarlaust.
En ef sami maður hrindir náunga sínum niður af húsþaki, svo
að stór meiðsli eða bani hlýtst af, þá er hann tafariaust dreginn
fyrir dóm og sakfeldur, ef hann getur ekki fyllilega sanriað
að hann hafi unnið verkið með öllu óviljandi, að það liafi
verið fullkomið gáleysisverk. —
í syndaregistri þjóðarinnar, hegningarlögunum, er ein grein,
sem hér verður að nefna: „293. gr. Hver sem voldur næm-
um sjúkdómi ellegar því, að hann dreyfist út, með þvi að
brjóta á móti lagaákvörðunum, sem settar eru, eða varúðar-
reglum, sem yfirvöldin hafa skipað fyrir um, til þess að af-
stýra næniurn sjúkdómum eða útbreiðslu þeirra, skal sæta
fangelsi eða betrunarhúsvinnu, alt að 2 árum, ef miklar sakir
eru“. — Með því að brjóta á móti lagaákvörðunum, som
settar eru o. s. frv. Það eru eftirtektaverðustu orðin; þau
sýkna marga, sem til saka hafa unnið: Engar Iagaákvarð-
anir banna brjóstveikum mönnum að hrækja á gólf, engar
lagaákvarðanir banna manni, sem grunar eða veit, að hann
hefir einhverja bráð farsótt, að hafaa alskonar mök við aðra
menn, ef ekki hafa þegar verið fyrirskipaðar varúðarreglur aí
yfirvöldununi. Löggjöfin líkist almenningsálitinu, eins og
barnið líkist móður sinni.
Hugsunarhátturinn þarf að breytast i þá átt, að skeyt-
ingarleysi um útbreiðslu næmra sjúkdóma verði talið ósæmi-
legt og hverjum heiðarlegum manni ósamboðið að hilma yfir
þvi. Og margt bendir þá einnig til þess, að slík breyting sé
á ferðinni, enda þótt hún sé enn ekki langt á veg komin.
Allar siðaðar þjóðir oiga einhver laga ákvæði um varnir
gogn útbreiðslu næmra sjúkdóma innan lands. Hér á landi
eru til ný lög um þetta efni: Lög nr. 2. 31. jan. 1896, um