Eir - 01.07.1900, Qupperneq 69

181
höfn og umstang; og víst er um það, að hafa verður ná-
kvæma aðgæzlu á öllu, eftir því sem hér heflr verið sagt, ef
heimasóttkvíun á að koma að góðu haldi.
En hvernig fer, ef þessari fyrirhöfn er slept. Þ a ð vita
flest heimili hér á landi. Þá kemur sjaldan sótt á bæ, svo
að hún verði ekki fleirum en einum að meini, og oft fellur
allur þorri heimilismanna í valinn fyrir sóttkveikjunum. Þá
verður öll hjúkrun erfiðari og lækningarkostnaður meiri og
vinnutjónið oft gýfurlegt, og þá verður endirinn oft sá, að sumir
heimamenn fara i gröfina, en aðrir standa uppi með heilsu-
brest, sem aldrei skilur við þá.
Sóttvarnir eru arðsamari, en nokkur önnur fyrirhöfn.
b) Ileimili sóttkviaft.
Ef næmur sjúkdómur kemur á heimili, þar sem ekki er
unt að sóttkvia sjúklinginn eða sjúklingana í sérstöku herborgi,
þá getur það aldrei talist hættulaust, að heimamenn eigi mök
við fóik af öðrum heimilum.
Það er siðferðisskilda hvers húsráðanda, ef næmur sjúk-
dómur kemur upp á heimili hans, að gera jafnan sitt, ýtrasta
til þess, að sjúkdómurinn berist ekki á önnur heimili, í önnur
hús, eða i aðra bæi. Stundum er það líka lögboðin skylda.
Þessi sóttkvíun er ofur-auðveld í strjálbygðum sveitum,
en mörgum örðugleikum bundin í sjávarþorpum og kaup-
stöðum:
1) Á bæjarþil eða húsvegg skal festa auglýsingu um það,
að næmur sjúkdómur sé á heimilinu, og lielst taka til, hver
sótt.in sé, og vara utan-heimilismenn við þvi, að fara inn fyrir
dyr. [Lögreglustjórar óg læknar seta oft upp slikar auglýs-
ingar, þá er um lögboðnar varnir er að ræða. En hverjum
húsráðanda or auðvitað frjálst að gora það af sjálfsdáðumj.
Ef nauðsyn krefur, að komumanni sé veittur beini, þá skal
bera honum út einhvern nýsoðin mat i hreinum ílátum, or
legið hafa í 10 mínútur í sjóðandi vaf.ni. Nú þarf gestur næt-
urgrið, og verður hann þá að hvíla í úti-húsi, án þess að hon-
um sé rekkja reidd.