Skírnir - 01.01.1860, Blaðsíða 50

52
FRÉTTIR.
Noregr.
ab nokkru leyti á bændamáli, og ferst honum þaí) prýbilega.
Önnur sagan heitir Sunnefa á Sólbakka (Synnöve Solbakken), en
hin Árni (Arne); mun hverjum þeim Íslendíngi, er les sögur þess-
ar, þykja allmörgu fyrir bregöa, sem líkt er högum og hugsunar-
hætti manna í sveitum á íslandi. Sögur þessar eru því samkynja
efnis og aÖ mörgu eigi ósvipahar „pilti og stúlku”. Bú&ar leik-
sögur þessar lýsa aflmikilli og heitri skáldskapargáfu, og ekki skáld
hafa Norbmenn átt, síöan Vergeland leib, er svo sé norrænt og
þjóblegt í anda sem Björnstérna. Ásmundr er og skáld gott, orS-
fimr og orbhittinn. þeir Björnstérna og Hinrekr hafa stofnab félag
eitt, er kallaí) er „Félagih norska” (Det norske Selskab), til ab efla
og auka norrænan anda í bókmenntum og fögrum listum. þótt
nú félag þetta beri danskt nafn, þá hefir sú raun á oröib, aÖ þaí)
væri heldr en eigi ódanskt. Tvö eru leikhús í Kristjaníu; var
annab þeirra lengi fyrst kallab „leikhúsiö í Kristjaníu”, en nú síöan
er þaÖ kallaö „hi& danska”, en hitt uhiÖ norska”. Á báöum leik-
húsunum var aÖ vísu leikiÖ á danska túngu, en leiksefniö var
norskt á leikhúsinu norska og leikararnir NorÖmenn. Eigi hefir hiö
norska leikhús haft veriö í hávegum, því enginn af stórmenni bæjarins,
og þótt minna ætti undir sér, vildi þangaö koma, „svo hann yröi
eigi óhreinn eör meöal dóna talinn”. En nú hafa félagsmenn þessir
reynt til aö rýma á brott hinum dönsku loddurum úr leikhúsinu,
en koma upp aptr heimbornum trúöum og þjóÖlegum. Ut úr þessu
hefir oröiö hin mesta rimma og ritdeilur óttalegar. Tilraunum og
tilgangi félags þessa hefir annars veriÖ al'imisjafnt tekiÖ, hefir hér
oröiö, sem opt kann veröa, aÖ sitt sýnist hvorjum. Danir vilja
halda uppi túngu sinni í Noregi, sem vorkun er, og er því eigi aö
undra, þótt þeir kalli tilraunir slíkar ýmsum kýmilegum nöfnum;
en hitt má þykja meiri undrum gegna, aö menn í Noregi skuli
hafa bægzt svo mjög viö góÖum vilja félagsmanna og reynt til aö
gjöra tillögur þeirra aö fábjánaskap og athlægi. þó má þaÖ virö-
ast kynlegast, aö þeir skáldin A. Munch og Velhaven skuli amast
viö norrænunni; en þess ber og aö gæta, aö þeir hafa jafnan staöiö
meö annan fótinn í Kaupmannahöfn, aÖ þeir hafa eigi ósjaldnar
spennt hörpur sínar viö bækistofninn á láglendinu en viö björkina
á hálendinu, og oröiö starsýnna á „sali suöræna og svani danska”