Skírnir - 01.01.1860, Blaðsíða 95

í l«l/n.
FRÉTTIR.
97
verib bent til þess, hversu miklir ættlerar ítalir sé oríinir, og verbr
eigi varib ab svo er, en þó hafa þeir nú sýnt, aö enn lifir eitt-
hvab eptir í kolunum. þab gengr þjó&unum, er átt hafa fræga
fornöld, sem listamanninum, er var hinn mesti völundr á ýngri
árum, hönd hans stirbnar aí> vísu í ellinni og andi hans deyfist, en
kunnáttan er þó eptir í huga hans og lagvirknin í limunum, svo ab
hendr hans ganga sem af sjálfu sér, hversu stirbar og skjálfandi
sem þær annars kunna ab vera orbnar. þannig er og fornaldar-
þjóbunum varib; hversu mikib sem þeim hnignar og fer aptr ebr
dragast aptr úr, þá lifir þó enn hjá þeim endrminníngin um fornt
vald og frelsi, og í æbum þeirra rennr þó enn hib forna hetjublób
forfebranna, þótt dauft og lint kunni ab vera; en er andinn vaknar
sem af þúngum svefni, þá streymir áhuginn enn um þjóblíkamann
og gjörir hann sem úngan annab sinn, því þjóblíkaminn hefir þá
yfirburbi yfir mannslíkamann, sem skáldib góba kvab um sig og
leirbrúsann: „eg á von en aldrei hann aptr heill ab verba”. þjób-
irnar endrskapast optast ab líkamanum til, því sjaldan fækkar lands-
fólki svo mjög, ab þær fyrir þá sök verbi ab örverpi. En þab er
aptr andinn, er hnignar; hann legst í dá sakir ánaubar, sibaspill-
íngar og annars uppdráttar, ebr þá af óhöppum miklum. Fyrir því
er svo naubsynlegt ab vaka, safna þrótt og þreki, áhuga og áræbi,
dugnabi og drenglyndi, um fram allt, ab „kasta eigi burt hinum
örugga mób, er mikil laun mun öblast” á degi frelsisins, er rennr
fyrr en varir upp á vonarhimin þeirrar þjóbar, er elskar frelsi og
framfarir, treystir sér og sannleikanum og trúir á raungæbi og rétt-
vísi forsjónarinnar. Italar hafa nú þegib mikib frelsi, og þótt þeir
hafi eigi verib sér einhlítir um ab afla þess, þá hafa þeir áunnib
sér eigi all-lítib lof fyrir vitrleik sinn og stöbuglyndi. Síbar mun
skýrt frá höggum og vopnavibskiptum, en nú skal greint frá hög-
um Itala í öbrum efnum, og „byrjum vér þá fyrst á fótum”, ebr á
subrríkjum Ítalíu.
Ferdínandr konúngr á Púli var í fyrra svo þúngt haldinn, ab
hann var optlega sagbr daubr og enn optar talinn af; en svo kom
aptr önnur fregn, er sagbi hann á lífi, svo ab menn hugbu, ab ef
hann nú dæi í raun réttri einhvern tíma, þá mundi hann óbar ganga
aptr. Nú er þá í’erdínandr konúngr andabr, og sonr hans kominn
7