Skírnir - 01.01.1860, Blaðsíða 92

ítt
FRÉTTIR.
Spánn.
er langt yfir stjórnarskipun þeirra ab fara: Keisarinn ræbr einn öllu,
mönnum og eignum. Keisari sá, er nú ræ&r yfir Marokkó, heitir
Sibi Múlei Múhameb, er hann nýkominn til valda. Tekjur lands-
ins eru taldar 2,600,000 pjastra, en gjöldin ab eins 990,000
pjastra; en eigi skyldi menn þó ætla, ab landib safni aubi, heldr rennr
afgangrinn í vasa keisarans. Landherrinn er á fribartímum 15 ebr
16,000 manna, og er helmíngrinn blámenn, en sagt er, ab safna
megi saman um 100,000 hermanna, er ófribr kemr í land, og er
flest riddaralib; en herskipa flota hafa landsmenn nú engan síban
þeir lögbu af víkíng, er öllum mönnum stób hinn mesti geigr af
fyrr á timum. Lengi fram eptir öldum var Marokkó lítib ríki og
hófst einkum á 16. og 17. öld. A þeim tímum áttu Spánverjar
nokkur hérub og borgir þar í landi; var Tangi ein af borgum
Spánverja, er hinn nafnkenndi Ismael keisari tók frá þeim. Ismael
var svo grimmr, ab sagt er ab hann hafi sjálfr drepib um 5000
manna meb ýmsum hætti, hann lét saga menn sundr lifandi, abra
aflimabi hann þar til þeir létu líf sitt vib mikil harmkvæli. Ismael
var og hinn mesti barnakarl, er sögur fara af, hann átti 8000 eigin-
kvenna og gat vib þeim 825 sonu og 342 dætr. Eptir dauba Ismaels
(1728) hefir ríki Móra hnignab, en þó einkum nú á síbustu tímum,
er Mórum lenti í ófribi vib Frakka. Arib 1844 létu Mórar drepa
kaupræbismann Spánverja, Darmon ab nafni, gáfu þeir honum þab
ab sök, ab hann hafbi af ógáti sært einn embættismann þeirra á
dýraveibum. Spánverjar heimtubu bætr, en Mórar svörubu illu
einu, tóku þeir síban upp kaupfar eitt fyrir Spánverjum, en drápu
alla skipverja. Heimtubu Spánverjar þá skababætr, en voru þó svo
duglausir og afskiptalausir, ab þeir létu svo búib standa, en Mórar
greiddu eigi bætrnar. þetta sumar hafa Spánverjar enn ab nýju
haft fram fjárheimtur sínar á hendr Mórum; svörubu þá Mórar vel
meb fyrsta, en greiddu eigi féb; gekk svo lengi sumars, þar til
Spánverjar sögbu þeim her á hendr. Merkilegt er, ab Spánverjar
hafa sjálfir verib lengi í skuld vib Engla og Dani, lofab ab greiba
gjaldib, en þó aldrei lútib neitt af hendi rakna, nú hafa þeir hafib
ófrib vib skuldunauta sína, sem og vorkun er, en sjálfir mundu
þeir eigi betr staddir, en Mórar nú eru, ef Englar gengi svo hart
ab þeim. en Dani geta þeir ab vísu látib liggja milli hluta og getib