Skírnir - 01.01.1860, Blaðsíða 97

ítal/ft.
FRÉTTIR.
99
fjármálanna á Englandi, hefir lýst í bréfum sínum til Aberdíns of-
sóknum Ferdínands konúngs gegn þegnum sínum og illri mefeferS
hans á bandíngjunum. Lýsíng þessi er hryllileg og harbla vib-
bjó&sleg. Sífean hefir legife dökkr drúngi og mæfeulegt myrkr yfir
þjófe og konúngi. Nokkrir óvandafeir menn og ráfelausir reyndu til
afe myrfea konúnginn, en ])afe tókst aldrei, heldr varfe einúngis til
þess afe gjöra konúng enn frásneiddari og fráhverfari mönnum sín-
um. Ferdínandr haffei unnife eife afe stjórnarskrá þeirri, er hann gaf
þegnum sínum, en sifean lét hann sem stjórnarskrá þessi væri eigi
til, hann fór eigi eptir henni í neinu, en af tók hana þó eigi;
hann skipafei ritbann, og varla var leyfilegt afe lesa gríska og lat-
ínska rithöfunda í landinu. Hann haffei á sér guferæknissvip og þótt-
ist gjöra allt af gufesótta; en verk hans lýsa fullkomlega, hversu
trú hans og kristilegu hugarfari var háttafe. Hann var einráfer um
allt, og ráfegjafar hans voru eigi annafe en aufemjúkar undirtyllur og
aufesveipnir starfsveinar. f>ví er áfer lýst í riti þessu, hversu þrár og
þrjózkr Ferdínandr var vife Engla og Frakka, þá er þeir báfeu hann
afe laga og bæta stjórnarhagi þegna sinna, og vife Engla og Sar-
dinínga í málinu um skipife Kaglíari (sjá Skírni 1857, 82. bls., og
Skirni 1859, 58. bls.); en eigi var hann öllu mjúkari vife páfa,
þá er hann vildi eigi taka vife setníngum hans um kristniskipun þar
í landi, er líktust mjög þeim, er komust á í Austrríki hérna um
árife (sjá Skírni 1857, 59. bls.). Eigi vildi hann heldr nú gefa
Rússum leyfi til afe hafa beykistöfeu sína í Brindisi (fyrr Brundusium),
borg sunnarlega á Púli vife Hadríuhaf. þótt Ferdínandr væri mikill
vin Rússa, þá vildi hann þó eigi leyfa þeim þafe, er Sardinínga
konúngr hefir leyft þeim, afe koma upp skipahrófi og líklega her-
virkjum í nokkurri höfn í sínu ríki. Af öllum dæmum þessum má
ráfea, hversu einlyndr Ferdínandr konúngr var; hann vildi einn öllu
ráfea og hvorki láta neinn erlendan höffeíngja skipa sér fyrir um
nokkurn hlut, né heldr innlendan mann leggja sér nokkurt þafe
ráfe, er hann ætti afe virfea meir en vettugis hjá eigin gefeþótta sín-
um. Ferdínandr leit á konúngdóminn sem hann væri helgidómr,
er enginn mætti snerta utan hann einn; fyrir því þótti honum þafe
helgispjöll, afe þjófein fengi nokkra hluttekt í lagasetníngu og land-
stjórn; honurn þótti sjálfsagt, sem og öferum alveldismönnum er
7*