Skírnir - 01.01.1860, Blaðsíða 84

86
FRÉTTIR.
Frakkland.
um hans, ab ekki mundi duga nema ef önnur þjóÖ risi upp og
veitti ítölum li& í móti Austrríkismönnum. Rit þetta var sem eldr
í hálmi, þvi allir óttubust ófri&inn. Englendíngar einir létu eigi
hrífast, þeir kvábust vitab hafa allt þab er stæfei í pésa þessum, og
þafe löngu áfer en hann kom á prent, enda væri efni hans nú orfein
10 ára gömul saga, og drógu þeir því heldr gys afe stjórnvizku
höfundarins og Frakka, ef allr vísdómr og stjórnspeki þeirra mætti
felast í svo litlu, svo þunnu og svo gömlufeu ritkorni, sem þetta
væri. Tvennt er þó í riti þessu, þótt eigi sé þafe nýtt mefe öllu,
er lýsir huga Napóleons og skofeun hans á þjófemálefnum, ef svo
er, sem ætla má, afe rit þetta sé samife eptir innblæstri hans; þafe
er annafe, afe hann játar fúslega, afe þjófeernife eigi sér svo mikinn
rétt, afe hver þjóö eigi afe réttu lagi afe vera félag sér og sjálfu
sér ráfeandi; hitt annafe, afe honum þykir rétt afe lögsamdir gjörn-
íngar viki fyrir þjófeerninu og þörf þeirri, er krefst breytínga á
kjörum mannfélagsins. í riti þessu segir á þá leife: „Samníngar
milli konúnga og stjórnenda væri þá afe eins óbreytilegir, ef heimrinn
stæfei kyrr. Ef samníngar, sem gjörvir eru til afe tryggja frife milli
landanna, verfea afe þrætuepli, þá er tilgangr þeirra farinn, og þá
býfer hygni manna þeim afe setja annafe í stafeinn. Ríki ])afe, er
hlífir sér mefe samníngum, og ber þá sem skjöld i móti þörf og
löngun þjófearinnar til afe fá breytt samníngunum, þafe hefir til víss
hinn ritafea rétt mefe sér, en þafe hefir hinn sifelega rétt og mefe-
vitund almenníngs í móti sér. Nú er þafe sýnt, afe kjör Itala afla
þeim bitra naufea, en vekr óró og kvífea í öferum löndum og fær,
ef til vill, komife af stafe upphlaupum, og þá svo er komife, væri
til lítils afe skírskota til bókstafanna í samníngunum, þeir yrfei þó afe
rýma fyrir kröfum stjórnhygninnar og hagnafei landanna.” þessar og
þvílikar kenníngar munu ýmsum þykja ærife iskyggilegar, og fám
mundi koma til hugar, afe svo einvaldr og einráfer konúngr, sem
' Napóleon er, skyldi vera í vitorfei mefe afe þeyta þeim út um allan
heim. Ef nú þjófeir þær allar , er lúta undir annarlega konúnga,
færi afe kenningu þessari, þá mundi þær fljótt brjótast undan kon-
úngi sinum, ef þeim annars þætti hann halla mjög réttindum sín-
um og þjaka þjófeerni sinu. Ef alþýfeu manna þætti landslögiu
óréttlát, efer þeim virtist landstjórnin leika sig hart, svo hún eigi