Andvari - 01.01.1983, Side 102

100
BJÖRN HALLDÓRSSON
ANDVARI
Þeir sr. Björn Halldórsson í Laufási og Jón Árnason bókavörður og þjóð-
sagnasafnari voru miklir vinir og skrifuðust á um 30 ára skeið. Varðveitt er í
Ny kgl. Samling 3018 4to í Konungsbókhlöðu í Kaupmannahöfn m. a. 131
bréf sr. Björns til Jóns, og verður hér birt síðasta bréf hans til Jóns, skrifað
22. nóvember 1882 eða tæpum mánuði áður en sr. Björn lézt (19. desember
1882).
Minn ástkæri, Jón bróðir!
Með einhverju fóðurgjafaskipi ensku
fékk eg nú fyrir fám dögum bréfið þitt
28-8-82 og þakka ástsamlega.
Eg hef von um, að hér fari um að
morgni Sunnlendingur, Pétur ættaður úr
Þingvallasveit, en nokkurra ára Grýt-
bekkingur, og hann fer svo, sendi eigi
þremillinn honum sjóvegsferð. Þá vildi
eg senda þér þessa kvittan mína fyrir
skeyti þínu hinu nýheimta. En raunar
er nihil novi. Tíðin er heldur góð að
veðri til, en nú orðið skarpt um jarðir
af storku. Heilsa manna yfirhöfuð
meinalítil, nema sumt yngra fólk er enn
að dragast með ýmsar leifar mislinganna
og börn að smádeyja. Laufáss heilsan
þetta sona, viðbaslandi að kalla. Jeg
var í gær á sveitarfundi, er samþykkt
var á gjörð um það, hvernig vor sveit
skyldi meðfara sinn hluta af korngjöf-
um Dana og Engla.
í dag kom eg á sáttafund, ef svo
skyldi kalla, fyrir Gunnari grábróður í
Höfða og hans meðsettum kumpáni. Við
Einar hinn spaki í Nesi erum raunar
sáttamenn kringum Þengilshöfða, en nú
er hann kærandi minn og kristilegar
kirkju vegna varphólma, er feður hans
hafa lengi ágirnzt, en við forverari minn
og kirkjan haldið undir oss um 40 ár
sem Fáfnir gullinu eina tíð, til þess er
Sigurður heitinn Sigmundarson vó að
honum.
Sáttanefndin hafði áður (26. septb.)
veitt mér frest til 3. janúar, svo eg gæti
fengið ráð og boð ephorarum að heyra,
áður eg ætti nokkuð við málið til sátta
eða umþráttunar, en Einar kærði þá
veiting fyrir amtmanni, og hann skrifar
nefndinni undir hótan ábyrgðar að Ijúka
við meðferð málsins hjá sér tafarlaust,
og þeir þorðu nú eigi annað fyrir hans
ógnabrandi en að svíkja mig um frest-
inn, sem eg heimtaði að stæði, og vísa
málinu þegar til merkjadóms, en kváðu
það þó vera sannfæring sína, að rétt
hefði verið að veita hann eftir anda lag-
anna, hvað sem bókstafurinn segir, og
þykir mér þeim hafa farizt ódrengilega
og verst við sína eigna sannfæring. En
slík er hjartaprýði vorrar tíðar. - Mér
þykir svo leitt, sem enginn trúir, að
þurfa að lenda í landaþrætu undir út-
hall mitt og bað því ephoras, ef þeir
endilega vildu, að haldið væri sem fast-
ast á hólmanum, að gjöra ráðstöfun til,
að eg fengi settan verjanda kirkjunnar
vegna og gefins málsflutning hjá amt-
manni Norðlendinga fyrir tillögu þeirra,
en Einar vill eigi gefa mér nein grið,
skákandi í hróksvaldi Havsteens hins
nýja og óskandi hólmans með hans arði
sem allra bráðast.
En eg skal ekki þreyta þig með þess-
ari sögu lengri, - þú getur að vonum eigi
hert né huggað mitt deiga og ólundar-
fulla prókúratorshjarta, er þyrfti þó
slíks stórlega við. Eg ætlaði líka að bíða
rneð mínar lýsingar og merkjaþrætur
Þórhalls míns, en þess verður mér nú
eigi hér auðið - þykist og hafa meira
en nógar skriftir á mínum höndum,
meðan eg losast eigi frá hinum miklu