Menntamál - 01.04.1962, Síða 41

menntamál
31
orsakirnar eru sjálfsagt skortur á nægu fé til fram-
kvæmdanna og ekki síður almennt áhugaleysi. Vangefið
fólk hefur þá sérstöðu meðal annarra öryrkja, að það
getur ekki talað sínu máli sjálft, það þarfnast alla tíð
verndar og umönnunar okkar hinna, sem meira vit er
gefið. Við berum því öll í sjálfu sér ábyrgð á því, ef
hagur þess er fyrir borð borinn. Ef ég má þreyta ykkur
enn á lagatilvitnunum, vildi ég víkja ofurlítið að fram-
færslu vangefinna, en hún heyrir undir lög um fram-
færslu sjúkra manna og örkumla og kemur því að eins
til greina, ef viðkomandi dvelur á hæli eða sérstofnun.
Ríkið greiðir þá 4/a hluta framfærslukostnaðar. Þann
hluta, sem á vantar, greiðir viðkomandi bæjar- eða sveit-
arfélag, ef aðstandendur eru ekki færir um það. í sömu
lögum eru ákvæði um það, að börn eða unglingar, sem
ekki geta sótt ríkisskóla eða fengið þar fræðslu við sitt
hæfi, eigi rétt á i/b hlutum kostnaðar við nauðsynlega
og hæfilega vist í skóla við sitt hæfi, sem rekinn er af
ríkinu. Ég býst við, að allt það fólk, sem vangefið telst
og eitthvað getur lært, eigi rétt á þeim styrk, ef til væru
sérskólar við þess hæfi. Ég get a. m. k. ekki skilið þessi
ákvæði öðruvísi.
Allt ber þetta að sama brunni, lagaákvæðin eru til, en
framkvæmdirnar vantar, fjármagnið og eftirreksturinn,
vildi ég bæta við.
Vil ég nú loks víkja nokkuð að Styrktarfélagi vangef-
inna og störfum þess.
Þann 23. marz 1958 var stofnað hér í bæ félag, sem
hlaut nafnið Styrktarfélag vangefinna. Voru lög þess að
mestu sniðin eftir lögum Styrktarfélags lamaðra og fatl-
aðra, sem stofnað var 3 árum fyrr. Nöfn þessara félaga
fela að mestu í sér tilgang þeirra. Þó vildi ég leyfa mér
að lesa aðra grein laga Styi'ktarfélags vangefinna:
Tilgangur félagsins er að vinna að því: