Menntamál - 01.04.1962, Qupperneq 85

MENNTAMÁL
75
maður verð ég að segja: skólamenntun okkar kostar mik-
ið fé. En lífskjör okkar og efnahagur eru beinlínis háð
uppeldinu eða því, hvernig skólunum tekst að þroska þá
hæfileika, sem æskan býr yfir.“
Allar umræður á þinginu snerust í megindráttum um
tvö atriði. í fyrsta lagi um forða hæfileikanna, hvort og
að hve miklu leyti hann væri takmarkaður og hvort veru-
legur forði ágætra hæfileika væri vanræktur og lægi
ónotaður. I öðru lagi, hvernig finna mætti hæfileikana
nægilega snemma og veita þeim inn á rétta náms- og
þroskabraut.
Um fyrra atriðið fjallaði fyrsta vísindalega framsögu-
erindi þingsins. Bandaríkjamaðurinn Dael Wolfle ræddi
spurninguna: Er hæfileikaforðinn takmarkaðwr? Svo ein-
föld sem spurningin virðist, er svarið við henni þó all-
flókið. Hæfileikaforði þjóðar er ekki ákvarðanleg stærð
á sama hátt og kolaforði eða vatnsafl. Hann er samflétt-
aður félagslegum aðstæðum, sem eru breytilegar. Á hinn
bóginn eru rannsóknir á hæfileikum og fullnýting þeirra
orðin aðkallandi. t því sambandi vitnaði dr. Wolfle í boðs-
bréf O.E.E.C. til þessa þings, en þar segir:
„Countries may not be able to sustain economic growth
unless all the reserve of talent in the population are
actively sought out and attracted into needed educational
channels. This applies particularly to science and techno-
logy, where the need for talented individuals is expending
more rapidly than in most other sectors. Thus importance
of identifying and fully developing the talents of young
people, which is important in its own right, quite apart
from economic needs, is reinforced by the imperatives
of economic development.“
En hvenær er þá auðveldast að finna hæfileikana og
hvar er þeirra helzt að vænta?
Á því komu að vísu fram ýmis sjónarmið, en sú skoð-
un virtist þó vera ráðandi, að beztur árangur í því efni