Eimreiðin - 01.01.1960, Page 49

EIMREIÐIN
37
e^ki einn þarna inni og fór að
fitla við verkfærin. Hann hand-
fjallaði þau fimlega og laglega,
sneri hjólum og tengdi saman raf-
tnagnsstrengi. Dauðyflið lrafði
kreytzt í lifandi og vakandi mann.
Ég gekk hljóðlega til hans:
— Það var lagið, ungi maður! Þú
kannt handtökin á þessu.
Hann leit á mig spurnaraugum,
~~ hvort ég væri að draga dár að
Éonum.
— Þetta eru falleg tæki. Hver á
þau? spurði hann hrifinn.
— Skólinn á þau. Þykir þér gam-
an að vélum?
— Já, vélar eru það skemmtileg-
asta sem ég veit, sagði hann og
krosti.
Hin sívökulu augu og eyru föður
kans höfðu fylgzt með þessum
°rðaskiptum okkar.
— Jú, jú, það vantar svo sem
ekki föndrið í þessum strák við
aÉt þess konar. Hann leikur sér
enn eins og krakki að alls konar
kjóladrasli og bílum. Og ef ég skil
hílskúrinn eftir opinn stundinni
*engur, |já er hann strax kominn
a kaf í allt ruslið þar. En hann hef-
Ur engan tíma til slíks lengur. Og
Éíl fær hann ekki að snerta fyrri
en liann er kominn í Menntaskól-
ann; því er ég búinn að heita.
IJað dimmdi yfir svip piltsins,
ský vonleysis og deyfðar færðist
yÉr andlitið að nýju; skúraskinið,
Sem eðlisfræðitækin höfðu vakið
sem snöggvast, var horfið og byrgt.
Skólastjórinn hætti nú hinni
kjánalegu rannsókn sinni á doð-
rantinum. Hann herti sig upp,
stakk þunralfingrunum í vestis-
boðungana og sagði borginmann-
lega:
— Ég hef tekið ákvörðun í þessu
máli. Ég tek piltinn í þennan bekk,
sem um hefur verið talað. Hann
getur byrjað klukkan átta í fyrra-
málið.
Þar með voru örlög forstjórason-
arins ráðin.
Hann kom stundvíslega í skól-
ann morguninn eftir. Ég fylgdi
honunr inn í skólastoíuna, þegar
allir voru setztir.
Það sló dauðaþögn yfir bekkinn,
þegar nýi pilturinn birtist í dyrun-
um. Allir virtu hann fyrir sér með
gráðugri forvitni og rannsakandi
gagnrýni.
Hann stakk mjög í stúf við hóp-
inn, senr fyrir var. Hann var afar
vel klæddur, í dökkum fötum, með
lrvítt unr hálsinn og bindi. Hinir
strákarnir voru flestir í úlpunr eða
peysum, mislitum skyrtunr, og eng-
inn nreð bindi. Enda hófust hvísl-
ingarnar brátt, svo háværar, að
heyra nrátti lrvert orð:
— Iss, ætli hann sé í fermingar-
fötunum sínum? — Já, hann er lík-
lega að koma úr altarisgöngu!
Og svo var flissað.
í stofunni voru aðeins tveggja
nranna borð og tvö sæti voru laus.
Ég valdi nýkonrna piltinum sess-
við hliðina á Kalla Péturs.
— Á þetta gerpi að sitja hjá mér?
spurði Kalli önugur og sendi þess-
um nýja sessunaut illt auga.
— Þú ert gestrisinn, Karl, svar-
aði ég, og það nægði, Karl sótroðn-
aði og svaraði engu.
Ég hafði valið þetta sæti af ráðn-