Eimreiðin - 01.01.1960, Qupperneq 56

44
EIMREIÐIN
upp seinast í tímanum og yrti á
hann. En hann tók ekkert eftir því.
Ég gekk þá til hans, studdi hendi
á öxl hans og sagði kumpánlega:
— Heyrðu, kunningi, ert þú nú
sofnaður svefninum langa?
Þessi lélega fyndni mín vakti
hlátur í bekknum, en Nonni hrökk
upp úr mókinu við snertingu rnína.
Hann leit upp, sljóum örvænting-
araugum — og svo hallaði liann sér
fram á borðið og fór að hágráta.
Bæði mér og bekkjarbræðrum
hans brá illa við. Við störðum á
hann og gátum ekki að gert. Ég
stóð sjálfur ráðalaus gagnvart
djúpri öi-væntingu þessa pilts. Ég
tók þvi þann kost að láta hann af-
skiptalausan þessar mínútur, sem
eftir voru af tímanum. Ég sá að
smámsaman kyrrðust grátkippirn-
ir í grannvöxnum herðunum og
loks leit hann upp og fór að horfa
út um gluggann.
Ég bað hann að verða eftir hjá
mér inni í kennslustofunni, þegar
hinir piltarnir fóru út.
— Hvað er að þér, drengur
minn? Varð kannski einhver árekst-
ur mill.i ykkar feðganna, þegar þú
komst heim með einkunnirnar í
gær?
— Já, en það gerði ekkert til,
ég er því svo vanur. En . . . hann
eyðilagði alla bílana mína og
brenndi allar flugvélarnar mínar.
— Það var auðvitað leiðinlegt
fyrir þig, en þú verður að athuga
það, góði minn, að þú ert ekkert
barn lengur; þú ert að verða full-
vaxta maður, sem þarfnast engra
leikfanga.
— Á ég þá ekkert að hafa ...
nema bækur? spurði Nonni, og það
var sár örvænting í spurningunni,
og ég fann að í henni leyndist nreiri
þýðing og þungi en ætla mætti 1
fyrstu. Hlaut það ekki að vera
óbærilegt fyrir hvern mann að hafa
það eitt í kringunr sig, senr lrann
lrefur mesta andstyggð á, hafa það
eitt að starfi og dægradvöl.
— Og svo má ég ekkert fara út,
nema þegar ég fer í skólann, ekki
niður að höfn að skoða skipin eins
og ég er vanur að gera á hverjum
degi, ekki niður á verkstæði og • ■ ■
Hann þagnaði unr hríð.
— Ég vildi að ég væri í fangelsi,
bætti lrann svo við.
— Hvernig dettur þér í hug að
segja þetta, drengur? Geturðu nu
ekki hugsað þér einliver skenrnrti-
legri unrskipti á þínum högum?
— í tugtlrúsinu er maður þó ekki
píndur til að gera það, sem manni
þykir leiðinlegast, svaraði hann.
Ég þagði. Ég kunni engin ráð,
enga líkn við vonleysi piltsins. Við
þögðum báðir um stund.
Svo leit hann framan í nrig>
beint í augu mér, aldrei þessu vant-
— Heyrðu, kennari, á ég
segja þér, lrvað ég var að liugsa um
í nótt?
— Já, gerðu það.
— Ég var að hugsa uni að strjúka-
— Strjúka? Hvað ertu að segja?
— Já, strjúka að heiman.
— Óg hvert ætlarðu svo sem að
strjúka?
— Sjáðu til, það liggur hollenzkt
flutningaskip við Löngulínu, °S
ég heyrði verkakarlana vera að tala
um, að tveir hásetarnir væru veik-
ir og þá vantaði menn í staðinn-