Eimreiðin - 01.01.1960, Qupperneq 62

50
EIMREIÐIN
ins, þá er þeir vilja kynna þjóðleg
■og hrífandi ættjarðarlög. Með lög-
um sínum hefur Árni Thorstein-
son gefið mörgum af fegurstu
kvæðum 1 jóðskáklanna vængi
söngsins, svo að þau munu óma af
vörum þjóðarinnar um ókomna
framtíð meðan hún ann fögrum
ljóðum og lögum.
Árni Thorsteinson er fæddur í
Reykjavík 15. október 1870, og er
því á nítugasta aldursári. Hann er
því jafnframt að vera elzti stúdent
landsins, einn elzti innborni borg-
ari Reykjavíkur, en hann hef'ur al-
ið allan aldur sinn í höfuðborg-
inni, að undanskildum námsárum
sínum í Kaupmannahöfn frá 1890
til 1896.
Faðir hans, Árni Thorsleinson,
var síðasti landfógetinn hér, og var
hann bróðir Steingríms skálds.
Faðir þeirra bræðra var Bjarni
amtmaður Thorsteinson á Arnar-
stapa, en móðir þeirra Þórunn
Hannesdóttir Finnssonar síðasta
Skálholtsbiskups. Móðir Árna tón-
skálds var Soffía Kristjana Hannes-
dóttir Johnsen, en afi hennar var
Steingrímur Jónsson biskup í
Laugarnesi. Kona Steingríms bisk-
ups var Valgerður Jónsdóttir ekkja
Hannesar Finnssonar í Skálholti,
og var hún því langannna Árna í
báðar ættir og langafar hans tveir
biskupar.
Þrátt fyrir háan aldur er Árni
'Thorsteinson enn ern vel; hann
er léttur í spori og beinn í baki
þá er hann gengur um götur fæð-
ingarbæjar síns og leitar á fund
gamalla minninga niðri í miðbæ,
þar sem hann á sín æskuspor undir
steinlögðum strætum. Hann er
jafnan hress í bragði, hýr og ljúfur
í viðmóti, og þegar talið berst að
skólaárunum í Lærðaskólanum og
stúdentsárunum á Regensen í
Kaupmannahöfn, er sem æsku-
bliki bregði fyrir í sjóndöprum
augum og hann lifir upp í minn-
ingunni margar liðnar stundir frá
löngu horfinni tíð. Þá minnist
hann og gömlu Reykjavíkur, þeg-
ar hann var að alast upp við Aust-
urstrætið. Þá var höfuðborgin ein-
ungis lítið sjávarþorp með um 2000
íbúum. Austurvöllur og Lækjar-
torg voru tjaldstæði ferðamanna,
fjárréttir í Kolasundi, fallstykki
Jörundar liundadagakonungs sým-
leg í virkinu, sem kallað var Skans-
inn eða Battari, og lækurinn gat
orðið farartálmi í stórflóðum. En
minnisstæðast af öllu er hinu aldna
tónskáldi þó þær fátíðu hátíðis-
stundir er skipshljómsveitir frana-
andi skipa tóku að leika hér úti a
höfninni eða í landi. Þegar sliku
aulusu gestir voru hér í höfn, vai
tíðum hlaupið út á Skansinn og
beðið þar, unz skipshljómsveitin
kom upp á þilfar og tók að blása i
lúðra meðan yfirmenn snæddu ha-
degisverð. Og bæri svo við að bati
væri skotið út og blikandi lúðrar
bornir um borð, var það vitað mák
að skipshljómsveitin ætlaði að gen*
:kið
b»'
,,konsert“ í landi. Og þá var te
til fótanna og fregnin flutt uin
inn eins og grindarboð, og áður en
varði var liálfur bærinn samau
kominn við Austurvöll.
Já, margs er að minnast frá hm
um gömlu góðu dögum, en mörgn
af l>ví hefur Árni Thorsteinson